Wrażenia z jazdy » Strona 7 z 11

Peugeot Rifter Active 1.5 BlueHDi 100

7 czerwca 2020 17 czerwca 2024

BLIŹNIAKI CZTEROKOŁOWE

Wraz z Oplem Combo Life i Citroënem Berlingo, stanowi rodzinę samochodów należących w koncernie PSA do świata osobówek, ale wywodzących się z rodu dostawczaków. Peugeot Rifter, bo o nim mowa, nie jest jednak bliźniakiem nie do odróżnienia od pozostałej dwójki. Ma swój odrębny styl. Styl Peugeota – a jakże.

Już nie nazywa się Partner, jak poprzednie generacje osobowych odmian lekkiego auta dostawczego Peugeota. Nazwa ta została, ale noszą ją już tylko dostawcze odmiany modelu, natomiast dla odróżnienia wersji służącej przede wszystkim do przewozu osób, Peugeot postanowił ją zmienić i od najnowszego wcielenia auta mamy do czynienia z Rifterem. Może być to zabieg mylący dla niezbyt zorientowanych w temacie, bowiem nie zmieniła się zasadnicza kwestia, a mianowicie fakt, że Rifter to nadal, jak poprzednicy, towarowa wersja auta przekształcona w pasażerską. Co prawda obiły mi się o uszy jakieś informacje, że Rifter ma zdecydowanie więcej wspólnego z autem typowo osobowym, niż takim przeznaczonym do ciężkiej pracy, ale nie da się nie zauważyć cech, które jednoznacznie wskazują na korzenie samochodu, wywodzące się z aut typowo towarowych. W środku od razu można dostrzec typowo „dostawcze” tworzywa użyte do wykonania deski rozdzielczej i boczków drzwi, aczkolwiek trzeba przyznać, że w połączeniu z rozwiązaniami znanymi z innych osobowych modeli Peugeota, takich jak zastosowanie specyficznego układu kierownica/zegary, można odnieść wrażenie, że całość nie razi. Jedynym istotnym elementem kabiny zalatującym tandetą, jest spasowanie niektórych elementów w stylu pokrywy schowków deski rozdzielczej z samą jej powierzchnią, nota bene schowków licznych i pojemnych. O tym nie można nie wspomnieć, że kabina Peugeota Riftera, gdyby przymknąć oko na miejscami słabe jej wykonanie i chwilowe dźwięki wydawane podczas jazdy nierozgrzanym samochodem przy niskich temperaturach otoczenia, przemawia do świadomości kierowcy w sposób, w jaki ma przemawiać – zdecydowanie zaznacza swoje praktyczne podejście do życia. Oprócz wspomnianych schowków w desce rozdzielczej, mamy tu swoisty pawlacz nad głowami osób podróżujących z przodu, duże schowki w drzwiach bocznych (przesuwnych), miejsca na kubki, zarówno między fotelami, jak i w desce rozdzielczej, różnego rodzaju półki i półeczki, na których można odłożyć mniejsze przedmioty. Całość w oczach ojców rodzin, poszukujących samochodu niekoniecznie wzbudzającego zachwyt podczas prowadzenia, ale za to dającego z siebie maksimum cech rodzinnego auta, jest czymś, co rzeczywiście może do siebie przekonać. Do kompletu, Peugeot Rifter dokłada ogromną ilość miejsca w swoim wnętrzu, dającego pięciu osobom na pokładzie naprawdę mnóstwo przestrzeni życiowej, dodatkowo okraszonej bagażnikiem mieszczącym minimum 625 litrów bagażu. Jeśli natomiast taki bagażnik nie jest nam potrzebny, możemy go zmniejszyć, dokupując za 2900 zł trzeci rząd siedzeń i czyniąc z Riftera auto siedmioosobowe. A jeśli chcemy, aby trzeci rząd siedzeń nie zabierał nam miejsca w bagażniku, możemy wybrać przedłużoną wersję modelu oznaczoną jako Long. Kończąc rozpływanie się nad przestronnością wnętrza, wspomnę o dwóch minusach związanych z obsługą samochodu. Do znudzenia będę powtarzał, że nie akceptuję rozwiązań w stylu nie dającego się wyłączyć czujnika zmierzchu, pozbawionego możliwości regulacji czułości działania – i Peugeot Rifter tego nie zmieni. W samochodzie takim, jakim Rifter jest, wolałbym także mieć fotochromatyczne lusterko wsteczne. Duże wysunięcie w przód szyby czołowej względem fotela kierowcy powoduje, że aby przestawić lusterko w „nocny tryb”, należy się mocno wychylić do przodu i podczas jazdy jest to zwyczajnie niewygodne.

RÓŻNICE EKSPLOATACYJNE

Testowany w zeszłym roku Opel Combo Life, z tym samym silnikiem Diesla o mocy około 100 KM (około, ponieważ Peugeot podaje, że Rifter ma nie jak Opel 102, a 100 KM), miał przebijającą się ponad wszystko inne cechę, zauważalną po dłuższym kontakcie z nim – był superoszczędny. W całym teście Opel zużył średnio niewiarygodne wręcz 4 litry na 100 kilometrów, Peugeotowi do tego wyniku natomiast nawet nie udało się zbliżyć. Usprawiedliwiając zużywanie przez niego okrągłego litra więcej na każde testowe 100 kilometrów jazdy, muszę jednak wspomnieć, że jazda zimą, w odróżnieniu od jazdy latem, ma to do siebie, że na samochodzie są – lub być powinny, jak w tym przypadku – opony zimowe, stawiające większy opór toczenia. Do tego dochodzą znacznie niższe temperatury otoczenia, nawet uwzględniając łagodne ostatnio polskie zimy, wymagające od silnika pochłaniania większych ilości paliwa, szczególnie podczas pierwszych kilometrów jazdy. Bo trzeba zaznaczyć, że Rifter 1.5 BlueHDi nie jest samochodem, którego silnik szybko łapie właściwą temperaturę pracy – jak większość jednostek wysokoprężnych. Tak czy inaczej, zużywanie 5 litrów paliwa na 100 kilometrów przez samochód o aerodynamice małego przystanku autobusowego, to nadal mistrzostwo świata. W mistrzowskiej klasie Rifter nie jeździ natomiast, gdy mowa o konkurencjach typowo sprawnościowych. Osiągi są dyplomatycznie rzecz ujmując wystarczające, natomiast śmiem twierdzić, że mogłyby już takie nie być, gdyby samochód załadować pięcioma pasażerami i ich bagażem. Dlatego też należy dobrze się zastanowić przed zakupem tego modelu, czy może nie lepiej byłoby poświęcić dodatkowe 6300 zł i nabyć wersję o mocy 130 KM z 6-biegową przekładnią. Żeby nie było, testowana wersja to nie jest samochód niezdolny do sprawnego przemieszczania się po drogach, ale osiągi nie zadowolą nikogo, kto nie lubi pięć razy zastanawiać się, czy rozpocząć manewr wyprzedzania już teraz, czy lepiej poczekać, aż z naprzeciwka nie będzie widać żadnego zbliżającego się samochodu. To w tej wersji silnikowej po prostu trzeba zaakceptować.

SPOKOJNIE, POWOLI

Jeśli zdecydujesz się na wybór słabszego diesla, przynajmniej nie odczujesz, że z powodu małej mocy silnika straciłeś niezapomniane wrażenia z prowadzenia Peugeota. Jest to bowiem samochód, którego zadaniem nie jest dynamiczne przejeżdżanie torów wyścigowych czy górskich serpentyn. Zawieszenie Riftera jest swoistym kompromisem między tym, co określa się mianem komfortowego resorowania, a tym, co nazywane bywa dynamiką prowadzenia. Tego drugiego czynnika w zawieszeniu Peugeota jest oczywiście zdecydowanie mniej i nawet trudno do jego układu jezdnego przystawiać tego typu określenia, ale uczciwie trzeba przyznać, że auto na drodze nie sprawia wrażenia ociężałego, nawet gdy jedzie się nim po średnio ciasnych lub bardzo ciasnych zakrętach. Przyciskając Riftera do muru należy się oczywiście spodziewać, że ponad 1,5 tony masy własnej, połączone z wysoko zawieszonym środkiem ciężkości, spowodują reakcje nadwozia w postaci wyraźnego wychylenia się na zewnętrzną stronę zakrętu. Również w tę stronę, za sprawą podsterowności, popchnie auto fizyka podczas dynamicznego przejazdu po innych niż proste odcinkach dróg, ale nie jestem w stanie uznać tych rzeczy za wyraźnie rzutujące na obraz samochodu minusy – nie w takim aucie. Samochód ten bowiem, za sprawą wspomnianego sposobu zestrojenia zawieszenia, silnika, układu kierowniczego i gabarytów nadwozia, najzwyczajniej w świecie zachęca do spokojnego stylu jazdy, w nim też czuje się najlepiej. Gdy kierowca nie będzie się spieszył, zdąży dostrzec chociażby świetną widoczność z auta w każdym kierunku, duże lusterka zewnętrzne ułatwiające manewrowanie, wygodną jak na kombivana pozycję za kierownicą, umieszczenie dźwigni zmiany biegów, powodujące, że sama wpada ona w rękę, czy też stosunkowo nieskomplikowaną obsługę instrumentów samochodu. Wyposażenie auta oczywiście nie rozpieszcza, dodatkowo podstawowa wersja Active wymaga dokupienia wielu rzeczy, które były na pokładzie testowanego egzemplarza, tak więc trudno sobie wyobrazić, jak „biedne” wrażenie może sprawiać model zupełnie podstawowy. Ale nie można zapominać, że mamy do czynienia z samochodem, który z założenia nie ma zagrażać typowo osobowym modelom tej wielkości. Gdyby Riftera zechcieć przyrównać na przykład do „3008”, szybko okazałoby się, że mając na pokładzie lepsze wyposażenie i mocniejszy silnik, może on nastawać na pozycję brata w koncernie, ponieważ gdy nie oczekujesz od auta modnego wyglądu i do zakupu samochodu podchodzisz czysto pragmatycznie, wydanie pieniędzy na Riftera nie okaże się błędem. A gdy już jesteśmy przy tym temacie – trochę ponad 100 tysięcy złotych potrzeba, aby jeździć Peugeotem takim, jak na zdjęciach. Natomiast podstawowa wersja z benzynowym silnikiem 1.2 PureTech o mocy 110 KM, to wydatek 81 950 złotych. Na pierwszy rzut oka wydaje się to sporą kwotą jak za przebranego dostawczaka, ale jeśli policzysz, ile metrów sześciennych samochodu dostajesz za te pieniądze, okazuje się, że jest to w przeliczeniu jedna z najtańszych powierzchni użytkowych na motoryzacyjnym rynku.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: diesel, turbodoładowany, 1499 cm3
Skrzynia biegów: manualna 5-biegowa
Moc maksymalna: 100 KM przy 3500 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 250 Nm przy 1750 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 13,9 s
Prędkość maksymalna: 171 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 5,5 l/100 km
Zużycie paliwa na trasie testowej: 5,6 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 5,0 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej Active: od 89 050 zł
Cena egzemplarza testowanego: 102 850 zł

Peugeot Rifter Active 1.5 BlueHDi 100 – konfiguracja prezentowanego egzemplarzaPobierz

DANE TECHNICZNE

SERWIS/GWARANCJA

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Seat Ibiza 1.0 TSI 95 KM Style

23 maja 2020 14 czerwca 2024

GRA AKTORSKA

Seat Ibiza 1.0 TSI 95 KM to auto, które dopasowując się do imidżu hiszpańskiej marki, roztacza aurę modelu usportowionego wśród innych graczy segmentu B. Ale w tej wersji silnikowej jest to nic więcej, jak tylko dobrze zagrana rola teatralna.

Nie mając w ofercie naprawdę mocnego silnika, Ibiza jest samochodem, któremu pozostaje straszyć konkurentów w zasadzie jedynie wyglądem. Najmocniejsza odmiana 1.5 TSI o mocy 150 KM, której nota bene nie można na razie zamówić, nie jest bowiem w stanie dorównać pod względem osiągów legendarnej Ibizie Cupra, której nie wiadomo czemu Seat nie wskrzesił i nie zaczął znów produkować. Tym bardziej prezentowana odmiana o mocy niespełna 100 KM może się puszyć i nadymać, ale poza drapieżnymi detalami obecnymi na nadwoziu nie istnieją argumenty ku temu, aby traktować zupełnie poważnie jej „sportowość”. Testowana wersja Style nie jest pod tym względem szczytem pychy Seata, ponieważ w cenniku znajdziemy jeszcze wersję FR, która już całkowicie bezwstydnie próbuje wymusić na obserwatorach podziw i lęk przed jej możliwościami na drodze. Niewtajemniczeni może się przestraszą, za to wiedzący, o co chodzi, jedynie lekko uśmiechną. Tak czy inaczej, nie można odmówić Seatowi tego, że stworzył samochód tej wielkości, na który patrzy się po prostu przyjemnie. Podobieństwo do Leona trzeciej generacji jest tu oczywiście w pełni zamierzone, bo Ibiza, tak jak jej starszy brat, pełni w koncernie Volkswagena rolę auta z mocnym charakterem. W swojej klasie, oczywiście. I pomijając przeciętne osiągi słabszych wersji silnikowych, całkiem dobrze jej to wychodzi.

Wspomniane niespełna 100 KM, a dokładnie 95, mając do pary pięciobiegową manualną skrzynię biegów, muszą próbować sprostać oczekiwaniom kierowców, którzy gdy już napatrzą się na samochód z zewnątrz, po zajęciu miejsca za kierownicą będą chcieli zaznać nieco adrenaliny. Otwarcie należy stwierdzić, że nie ma jednak szans na to, aby jadąc tym samochodem poczuć jakiś dreszcz sportowych emocji. Ale prawda jest taka, że pomijając kreowany wyglądem nadwozia imidż, Seat nie ma zamiaru wprowadzać kierowcy w świat wybitnych wrażeń za kółkiem. Owszem, auto nie jest zawalidrogą i nie można odmówić trzycylindrowemu silnikowi wigoru, który jak na jego parametry techniczne jest całkiem imponujący, jednak silnika 1.0 TSI, szczególnie w słabszej jego odmianie, nie można traktować jako coś, co zaspokoi dynamiczne zapędy osób lubiących od czasu do czasu pojechać ostrzej. Całe auto, mam wrażenie, nie powstało zresztą w tym celu. Bo nie o osiągi tu chodzi, a o ogólne wrażenia za kierownicą, które choć zupełnie niesportowe, można określić jako delikatnie usportowione. O co chodzi? Już wyjaśniam.

Sprint do 100 km/h w 10,9 s, elastyczność silnika i reakcja na dodanie gazu, są w tej klasie absolutnie przeciętne. Z tych trzech rzeczy, na czoło wysuwa się jednak elastyczność, ponieważ silnik ciągnący samochód o masie 1102 kg daje sobie z nim radę wystarczająco dobrze, przy czym wcale nie pomaga pięciobiegowa przekładnia. Co prawda poszczególne biegi wchodzą z lekkością i nie trzeba ich „szukać”, ale chwilami ma się wrażenie, że dźwignia mogłaby precyzyjniej „chodzić” pomiędzy poszczególnymi położeniami. Zdarza się to rzadko, ale zdarza, i gdyby nie intuicja kierowcy, nie miałby on poczucia, że dany bieg rzeczywiście został wrzucony. Jeżeli już mowa o czynnościach wykonywanych podczas jazdy, to pochwała należy się układowi kierowniczemu, za pomocą którego można zaskakująco precyzyjnie wskazywać Ibizie, gdzie ma jechać. Gdyby tylko kierownica miała odrobinę grubszy wieniec, kręcenie nią byłoby jeszcze przyjemniejsze, a tak aż nie przystoi, żeby auto skądinąd „usportowione”, miało tak cienki wolant. Być może jest to zagranie ze strony Seata całkowicie celowe, aby klienci spragnieni pewniejszego chwytu kierownicy wybierali droższą, wspomnianą wersję FR, której kierownica dla odmiany jest przyjemnie gruba i wyprofilowana. Testowa wersja Style ma za to całkiem wygodne fotele, które co prawda nie są tak dobre jak w wersji FR, ale zapewniają wygodę i stosunkowo dobre trzymanie boczne. Docenić to można podczas szybszej jazdy w zakrętach, gdy zawieszenie Seata pokazuje, że nawet w tej klasie można stworzyć samochód nadający się do szybszego pokonywania zakrętów, a gdy trzeba, również długich tras. Miałem okazję zrobić Ibizą już kilka dłuższych wypraw, dlatego z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że jest to jeden z najlepiej prowadzących się samochodów w swoim segmencie. Resorowanie nie jest przesadnie sztywne, zawieszenie zapewnia dobry komfort jazdy podczas pokonywania nierówności, ale gdy trzeba, trzyma samochód w ryzach i pozwala na dosyć dynamiczną jazdę po innych niż proste odcinkach dróg. Zauważalną wadą jest wyraźnie dobiegający spod podłogi hałas podczas przejeżdżania dużych poprzecznych nierówności, takich jak wystające ponad asfalt tory tramwajowe, ale w aucie tej klasy nie należy oczekiwać świetnego wyciszenia. Dlatego też podczas jazdy autostradowej wyraźnie słychać przede wszystkim szumy toczenia opon, a także – to w mniejszym stopniu – hałas powietrza opływającego nadwozie. Co ciekawe, Ibiza w tej wersji silnikowej nie jest bardziej oszczędna od większych samochodów wyposażonych w mocniejsze silniki. W całym teście Seat zużył średnio 5,4 l/100 km, co jest wynikiem dość wysokim, biorąc pod uwagę fakt, że na przykład – trzymając się segmentu B – Skoda Fabia Combi z tą samą jednostką napędową zużyła 4,9 l/100 km. Idąc dalej i porównując wynik Seata do jeszcze większych samochodów – Golf 1.0 TSI 110 KM osiągnął równie rewelacyjne 4,9 l/100 km. Gdyby jednak spojrzeć na rezultat spalania testowanego Seata bez porównywania go do innych samochodów, nie można mieć zastrzeżeń do tego, ile zużywa paliwa.

Miałem okazję zrobić Ibizą już kilka dłuższych wypraw, dlatego z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że jest to jeden z najlepiej prowadzących się samochodów w swoim segmencie.

Porównania z większymi samochodami Ibiza nie wytrzymuje także pod względem ilości miejsca we wnętrzu, choć jak na swój segment jest autem wystarczająco przestronnym. Na przednich fotelach nie ma na co narzekać, miejsca jest dużo w każdym kierunku. Fotel kierowcy da się opuścić stosunkowo nisko, dzięki czemu pozycja za kierownicą nie tyle pasuje do wizerunku marki, co po prostu pozwala wygodnie usiąść za kółkiem nawet wysokim osobom. Z tyłu jest trochę gorzej, ale wciąż, jak na samochód segmentu B, przestrzeń jest zadowalająca. Nie należy jednak traktować Ibizy jako samochodu pełnoprawnie pięcioosobowego i homologacja auta tego nie zmieni. Bagażnik za to jest jednym z lepszych w klasie. Mając 355 litrów pojemności broni się swoją wielkością, szkoda tylko, że nie ma w nim ani jednego schowka, gdzie można byłoby trzymać na przykład gaśnicę. Największą pojedynczą wadą kabiny Ibizy jest natomiast jakość tworzyw, z jakich ją wykonano. Plastik użyty do uformowania deski rozdzielczej, boczków drzwi czy konsoli środkowej jest zwyczajnie bardzo twardy i niewiele pomaga tu fakt, że jakość montażu jest na tyle dobra, że w aucie nic nie skrzypi. Nawet najwyższe wersje wyposażenia FR i Xcellence mają tak samo tanie w dotyku i twarde tworzywa, co psuje trochę wizerunek wnętrza samochodu. Z drugiej strony, skoro dużo droższe auta w stylu Volkswagena T-Roca mogą mieć takie materiały wykończeniowe, to dlaczego nie może ich mieć znacznie tańszy Seat Ibiza.

Pod względem flotowym Seatowi niewiele brakuje. Obecnie, kupując auta tej marki i finansując je za pomocą dedykowanego programu leasingowego, można otrzymać ratę serwisową za przysłowiową złotówkę, a jako że Seat należy do Grupy Volkswagena, uczestniczy w jego programie serwisowym Twoja Flota. Gdyby tylko zwiększyć ilość autoryzowanych serwisów marki w Polsce, pozycja flotowa hiszpańskiego producenta zapewne by wzrosła. Nie jest to jednak problem tak bardzo dotykający klientów indywidualnych. W ogóle Seat mocno podbudował swoją pozycję rynkową, wypuszczając w ostatnich latach naprawdę udane modele. Prezentowana tu Ibiza, a wcześniej Leon trzeciej generacji, zapoczątkowały nowe rozdanie, jeśli chodzi o hiszpańską markę. Późniejsze Ateca, Arona i Tarraco wpisały się świetnie w panującą modę na tego typu auta. Ale graczem nr 1 w ataku Seata moim zdaniem będzie właśnie debiutujący nowy Leon, który wygląda jak na przedstawiciela tej marki przystało i wypada sądzić, że tak samo będzie jeździł. Ibiza też dobrze wygląda, ale brakuje jej naprawdę drapieżnej odmiany, aby postawić kropkę nad „i”, jeśli chodzi o przypieczętowanie swojej pozycji w klasie jako reprezentanta marki produkującej auta z prawdziwym pazurem.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: benzynowy, turbodoładowany, 999 cm3
Skrzynia biegów: manualna 5-biegowa
Moc maksymalna: 95 KM przy 5000 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 175 Nm w zakresie 2000–3500 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 10,9 s
Prędkość maksymalna: 182 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 5,4 l/100 km
Zużycie paliwa na trasie testowej: 5,2 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 5,4 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej Style: od 52 500 zł

DANE TECHNICZNE

SERWIS/GWARANCJA

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Peugeot 308 Allure SW 1.5 BlueHDi 130 S&S EAT6

25 kwietnia 2020 14 czerwca 2024

JESZCZE WALCZY

Peugeot 308 to model już dość wiekowy jak na współczesne realia, gdzie czasem co 2-3 lata producenci potrafią nie tylko przeprowadzać liftingi, ale również wprowadzać nowe generacje samochodów. Tymczasem „308” do przyszłego roku będzie wciąż bronić honoru Peugeota w klasie standardowych kompaktów.

Piszę „standardowych”, ponieważ nie mam tu na myśli klasy kompaktowych SUV-ów, w której Peugeot ma nowszego reprezentanta w osobie modelu 3008, skądinąd bardzo udanego. Ale świat to – na szczęście – nie tylko SUV-y i crossovery. Wciąż potrzebne i kupowane są samochody ze standardowym, niepodwyższonym nadwoziem. Prezentowany Peugeot 308 SW, czyli kombi, jest dobrym przykładem tego, że klasa C jeszcze długo będzie segmentem reprezentowanym przez samochody najbardziej racjonalnie zaspokajające transportowe potrzeby, zarówno firm, jak i klientów indywidualnych. Racjonalnie, ponieważ auta te są tańsze w zakupie i eksploatacji od swoich pseudo-terenowych odpowiedników, oferując przy tym zestaw cech praktycznych na takim poziomie, który po prostu na co dzień wystarcza. Kombi Peugeota nie da się zbytnio przyrównać do „3008”, ale jako że przed testem modelu 308 miałem okazję pojeździć właśnie 3008, raz na jakiś czas postaram się zestawić ze sobą cechy obydwu samochodów.

WNĘTRZE WCIĄŻ MOŻE SIĘ PODOBAĆ

i-Cockpit w starszym wydaniu Peugeota, zastosowany w „308”, nie jest do końca takim samym rozwiązaniem, co w modelach 208, 508, czy choćby wspomnianym 3008. Widać, że ogólny zamysł projektu deski rozdzielczej jest ten sam, ale inna kierownica, a przede wszystkim umiejscowienie centralnego wyświetlacza systemu multimedialnego powodują, że za kierownicą „308” niekoniecznie ma się wrażenie przebywania we wnętrzu, które skądś się już zna. Mając wcześniejszy kontakt z wymienionymi wyżej, nowszymi konstrukcjami Peugeota, po zajęciu miejsca za kierownicą „308” nie pomyślałem, że wszystko jest mi już doskonale znane. Oczywiście, zegary wyniesione ponad kierownicę i jej zmniejszony względem standardowych samochodowych kierownic rozmiar, nie pozostawiają wątpliwości co do tego, w jakiej marki samochodzie siedzi kierowca. Deska rozdzielcza ogólnie jest jednak inna niż w nowszych modelach. Inna nie znaczy gorsza. Owszem, nie znajdziemy tu świetnie się prezentujących, „samolotowych” przełączników, nie znajdziemy joysticka zamiast tradycyjnej dźwigni zmiany biegów, nie znajdziemy także cyfrowych zegarów, ale nie można nie docenić faktu, że dzięki temu Peugeot 308, nawet w bogatej wersji wyposażenia Allure, jest samochodem, który swoją prostotą obsługi i dobrą ergonomią wnętrza bardzo zyskuje. Duże pokrętło do sterowania głośnością systemu audio jest rzeczą niby błahą, ale jakże się ją docenia w codziennym kontakcie z samochodem. Równie mocno doceniałem umieszczone na desce rozdzielczej po lewej stronie od kierownicy przyciski dezaktywujące systemy start-stop i utrzymania auta na pasie ruchu, ponieważ jeśli by ich nie było, musiałbym szukać możliwości wyłączenia tychże w menu centralnego wyświetlacza. Co uważam za warte odnotowania, to to, że system utrzymania samochodu na pasie ruchu ma pamięć ostatniego ustawienia. Dzięki temu, po włączeniu zapłonu, nie trzeba za każdym razem pamiętać o jego uśpieniu, aby nie wtrącał się w jazdę. Gdy już wspomniałem o centralnym wyświetlaczu, muszę stwierdzić, że mimo wielości funkcji w nim zawartych, jego obsługa wcale nie jest trudna, a być może nawet łatwiejsza niż w nowszych systemach, ponieważ umieszczenie ekranu sprzyja temu, żeby nie sięgać do niego zbyt daleko. Pod wyświetlaczem, oprócz dużego pokrętła do sterowania głośnością, znajduje się raptem pięć przycisków, które są równie wygodne w obsłudze jak wspomniane pokrętło, ponieważ są również słusznych rozmiarów. Co przeszkadza w codziennej obsłudze samochodu to fakt, że na desce rozdzielczej brakuje oddzielnych przełączników/pokręteł do sterowania temperaturą we wnętrzu. Można ją regulować wyłącznie poprzez centralny ekran dotykowy, a to niepotrzebnie odwraca uwagę kierowcy podczas jazdy.

Peugeot 308 nie jest bowiem samochodem, który ma „po francusku” zestrojone zawieszenie. To, co może się podobać w jego pracy, to fakt, że trzyma ono samochód w ryzach podczas nagłych manewrów, ale ceną za to jest zauważalnie niski komfort resorowania, dostrzegalny szczególnie podczas przejeżdżania przez poprzeczne nierówności nawierzchni.

Gdy już człowiek oderwie się od grzebania w menu samochodu, po ustawieniu wszystkiego „pod siebie” i rozejrzy dookoła, natychmiast dostrzeże, że w aucie jest przyjemnie jasno. Wielkie okno dachowe, zamontowane w testowanym egzemplarzu, będące opcją dodatkową za 2000 złotych, powoduje, że jeżeli mamy zamiar kupić Peugeota 308 SW jako rodzinny środek transportu, możemy być pewni, że dzieciaki podróżujące na tylnej kanapie będą miały zdecydowanie większą frajdę z przebywania w samochodzie. Panoramiczny dach jest rzeczywiście wielki jak w niejednym VAN-ie, co być może jest pewnym nawiązaniem do faktu, że kiedyś istniało coś takiego, jak Peugeot 308 SW w wersji siedmiomiejscowej. Co prawda tamta „308” nie była VAN-em, ale rościła sobie prawo do przewozu w swoim bagażniku dwóch dodatkowych osób, więc Peugeot ma doświadczenie w stosowaniu rozwiązań normalnie nie kojarzonych z samochodami tej wielkości, właśnie w takich autach. Szyba w dachu ma sterowaną elektrycznie roletę, więc jeśli akurat pogoda nie nastraja do patrzenia w niebo, widok ten można zasłonić. Odsłonięta roleta ma natomiast tę zaletę, że pozwala optycznie powiększyć ilość przestrzeni we wnętrzu, której jednak nawet bez tego triku nie powinno nikomu zabraknąć. Jedynie podróż w piątkę może nie być zbyt przyjemna dla osoby zajmującej środkowe miejsce tylnej kanapy, ponieważ ograniczeniem miejsca na nogi piątego pasażera jest tunel środkowy. Co warte podkreślenia, zamówienie panoramicznego dachu nie odbija się odczuwalnie na ilości miejsca nad głowami podróżnych. Jest go wystarczająco w obydwu rzędach siedzeń. Z minusów, które jakoś bardzo nie przeszkadzają, ale dają się zauważyć, trzeba wymienić stosunkowo wąskie oparcia przednich foteli, przychylne osobom o raczej szczupłej sylwetce, a także podłokietnik między fotelami, który dosyć luźno podchodzi do wykonywania swoich obowiązków. Określenie „luźno” należy rozumieć dosłownie, ponieważ gdy przesunie się go do przodu, wraca on do pierwotnego położenia jak gdyby bezwiednie, wystarczy oprzeć na nim rękę. Przeszkadzać w aucie o rodzinnym charakterze może również to, że tylne boczne drzwi otwierają się pod stosunkowo niedużym kątem. Nie rozczarowuje natomiast bardzo ważny w kombi bagażnik. Jest pojemny i praktyczny, mając standardowo 556 litrów objętości i dwa spore schowki po bokach, nie dając powodów do narzekania na możliwości transportowe „308”. Po złożeniu tylnej kanapy na podłodze bagażnika nie powstaje żaden uskok, dzięki czemu w aucie bez przeszkód można przewozić długie przedmioty. Ułatwia to także seryjny otwór w oparciu kanapy.

O PODOBANIU SIĘ CIĄG DALSZY

Samochody kombi to ten typ motoryzacyjnego świata, którego nie trzeba kochać za stylizację. Nie po to zostały stworzone takie auta. Mają być przede wszystkim praktyczne, a jeśli czasem jakiś model w tej wersji nadwozia wywoła u kogoś rumieńce na twarzy, trzeba to traktować raczej jako sytuację wyjątkową. Peugeot 308 SW być może nie jest tu wyjątkiem, to niech każdy oceni sam, mnie jednak ten samochód od strony czysto wizualnej zwyczajnie się podoba. Kombi jest inaczej narysowane niż hatchback także pod względem układu tylnych świateł, co nie jest regułą. Linia boczna nie powoduje wrażenia, że bagażnik został niezgrabnie dolepiony, a testowana wersja Allure, z kilkoma płatnymi dodatkami w stylu wspomnianego panoramicznego dachu, przyciemnionych tylnych szyb czy metalizowanego niebieskiego lakieru, naprawdę może się podobać. 17-calowe felgi aluminiowe za 1600 złotych również dodają autu uroku, ale wpływają negatywnie na i tak już niezbyt dobry komfort jazdy na nierównościach, o czym więcej za chwilę. Bo muszę jeszcze nadmienić o dwóch rozwiązaniach świetlnych, zastosowanych w testowanej „308”. Miała ona na pokładzie w pełni LED-owe reflektory, kosztujące sporo, bo 4000 złotych, ale z całą pewnością warto je dokupić, ponieważ jakość jazdy w nocy dzięki nim rzeczywiście zyskuje. W tej cenie otrzymujemy również obsługiwane za pomocą diod światła przeciwmgłowe, co nie jest w tej klasie oczywiste, a także rozwiązanie w stylu „dynamicznych” przednich kierunkowskazów, co w aucie takim jak Peugeot 308, którego kierunkowskazy nie są duże, nie robi co prawda oszałamiającego wrażenia, ale daje efekt nowoczesności samochodu – mimo już dość posuniętej w latach jego konstrukcji. Mały minus, który niejako czuję się w obowiązku Peugeotowi wytknąć, to ciągłe świecenie tylnych świateł pozycyjnych niezależnie od tego, czy jedziemy na światłach mijania, czy do jazdy dziennej. Za to osobiście bardzo doceniam fakt, że „308” ma jeszcze po staremu dający się dezaktywować czujnik zmierzchu – na włączniku świateł pozostała pozycja „0”, więc kierowca może sam decydować o tym, kiedy włączyć światła mijania.

TROCHĘ MARUDZENIA

Nawiązując do wspomnianego obniżonego komfortu jazdy, należy stwierdzić, że opcjonalne 17″ felgi co prawda się do niego przyczyniają, ale same w sobie nie są odpowiedzialne za taki stan rzeczy. Peugeot 308 nie jest bowiem samochodem, który ma „po francusku” zestrojone zawieszenie. To, co może się podobać w jego pracy, to fakt, że trzyma ono samochód w ryzach podczas nagłych manewrów, ale ceną za to jest zauważalnie niski komfort resorowania, dostrzegalny szczególnie podczas przejeżdżania przez poprzeczne nierówności nawierzchni. Że wcale nie musi tak być, potwierdza chociażby Peugeot 3008, do którego znów nawiążę. „3008” jest bowiem samochodem, który zapewnia odpowiedni komfort jazdy i jednocześnie świetnie się prowadzi, mimo swojego podwyższonego prześwitu, a co za tym idzie środka ciężkości. 308 SW natomiast postawiło jasno i wyraźnie na twarde resorowanie, co w rodzinnym kombi nie jest najlepszym pomysłem. Do tego rzuca się w oczy dziwna przypadłość układu kierowniczego, który w środkowym położeniu jest mocno sztuczny w działaniu. W testowanym egzemplarzu występowały bowiem swoiste „przeskoki” między położeniami kierownicy, które zdarzały się podczas niewielkich ruchów w prawo lub w lewo, w okolicy jej centralnego położenia. Nie miałem okazji porównać, czy taka sytuacja jest przypadłością tego konkretnego egzemplarza, czy może wadą fabryczną większej serii aut, ale trzeba jasno stwierdzić, że bywa irytująca. Na osłodę „308” serwuje swojemu kierowcy układ napędowy, który ma zdecydowanie więcej mocnych, niż słabych stron.

DIESEL Z AUTOMATEM

Silnik 1.5 BlueHDI o mocy 130 KM mogę z czystym sumieniem polecić jako optymalne źródło napędu dla tego samochodu, przy założeniu, że kierowca nie oczekuje od auta ponadprzeciętnych osiągów. Jest stosunkowo dobrze wyciszony, co jest dużą zaletą, gdy traktujemy kombi z dieslem jako rodzinny środek transportu na czasem nawet i długie podróże, ale trzeba mieć na uwadze, że powyżej 100 km/h jego osiągi można określić tylko jako przeciętne. Mimo sporego momentu obrotowego, wynoszącego 300 Nm i dostępnego już przy 1750 obr/min, silnik nie jest szczególnie elastyczny przy wyższych prędkościach. To trzeba po prostu zaakceptować, ale moja opinia może być tutaj trochę niesprawiedliwa. W parze z 1,5-litrowym silnikiem wysokoprężnym, testowany egzemplarz miał bowiem nie najnowszą, ośmiobiegową skrzynię, ale starszą, sześciobiegową. Sama przekładnia pracuje dobrze, zmienia biegi płynnie i w odpowiednich momentach, można to robić również samemu, używając łopatek przy kierownicy. Jednak mniejsza niż w nowszej konstrukcji i inaczej dobrana długość przełożeń może mieć wpływ na poskramianie dynamicznych zapędów silnika. Obecnie nie można już zamówić wersji z przekładnią sześciobiegową, ale do testu akurat nie był dostępny egzemplarz z nowszą skrzynią biegów. Niezależnie od tego, słowa uznania należą się układowi napędowemu za to, że współpracując ze sobą skutecznie oszczędza paliwo. Peugeot 308, ważący z kierowcą ponad 1400 kg, w całym teście zużył tylko 5,1 l oleju napędowego na każde 100 kilometrów. To świetny wynik, mamy tu przecież do czynienia z samochodem w wersji kombi, wyposażonym w automatyczną skrzynię biegów, testowanym na zimowych oponach. Średnia z ustandaryzowanej trasy pomiarowej nie wygląda już tak efektownie, ale 5,7 l/100 km to wciąż bardzo dobry wynik.

Od strony wizualnej, absolutnie nie widać po testowanym Peugeocie upływu lat. Następca będzie oczywiście autem lepszym, to można z góry założyć. Widząc, jak jeździ chociażby „3008”, trudno tak naprawdę stwierdzić, czy czekać na nowy model jeszcze rok, czy wybrać obecny. Przy cenie 131 000 złotych, jakie kosztuje testowany egzemplarz, skłaniałbym się ku pierwszej opcji, bo to dużo pieniędzy jak za auto, które niedługo zakończy swój rynkowy żywot i nie ma cech, które wybijałyby ten model ponad przeciętność w klasie kompaktowych kombi. Samochód wciąż może podobać się wizualnie, ma bardzo oszczędny silnik i elementy wyposażenia, które dodają mu prestiżu. Natomiast największą wadą tego auta jest jak dla mnie przesadzona sztywność resorowania, która nie pasuje do jego charakteru. Gdyby pozostać przy tańszych wersjach wyposażeniowych i zejść z ceną poniżej 100 tysięcy złotych, taki zakup miałby według mnie zdecydowanie więcej sensu, ponieważ utrata wartości, spowodowana mnogością wyposażenia i zmianą modelową, w przypadku testowanego egzemplarza może wkrótce zaboleć. Natomiast, jeśli przy wyborze samochodu nie kierujesz się zbytnio względami ekonomicznymi, idź do salonu Peugeota po „308”. Nie jest pozbawiona wad, ale ma też mocne strony, które być może u Ciebie zwyczajnie wezmą górę.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: diesel, turbodoładowany, 1499 cm3
Skrzynia biegów: automatyczna 6-biegowa
Moc maksymalna: 130 KM przy 3750 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 300 Nm przy 1750 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 9,2 s*
Prędkość maksymalna: 205 km/h*
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 4,6-5,4 l/100 km*
Zużycie paliwa na trasie testowej: 5,7 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 5,1 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej Allure: od 109 300 zł*
Cena egzemplarza testowanego: 131 000 zł*

*Dane dla wersji z ośmiobiegową automatyczną skrzynią biegów

Peugeot 308 Allure SW 1.5 BlueHDi 130 S&S EAT6 – konfiguracja prezentowanego egzemplarza Pobierz

DANE TECHNICZNE

SERWIS/GWARANCJA

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Peugeot 3008 Crossway 2.0 BlueHDi 180 S&S EAT8

18 kwietnia 2020 13 czerwca 2024

NA PRZEKÓR I NA NOWO

Peugeot 3008 Crossway 2.0 BlueHDi jest samochodem stosunkowo dziwnym. Ta moja prywatna opinia wzięła się stąd, że model ten potrafił, jak bardzo niewiele aut tego typu, spowodować, że po kilkuset kilometrach za jego kierownicą pomyślałem, że mógłbym takim autem z przyjemnością jeździć na co dzień.

Wywołanie u mnie takich myśli przez SUV-a, wyposażonego w szereg systemów asystujących, silnik Diesla i automatyczną skrzynię biegów, to zadanie arcytrudne. Wolę bowiem samochody, które jeżdżą bliżej asfaltu, nie wtrącają się za mocno w to, co robi kierowca, nie atakują charakterystycznym warkotem wysokoprężnego silnika i nie wyręczają w zmianie biegów. „3008” znalazła jednak sposób na to, abym wspominał ją naprawdę miło. Jak to zrobiła – trudno tak naprawdę jednoznacznie stwierdzić. Oczywiście argumenty czysto obiektywne ku temu są. Kompaktowy SUV Peugeota ma ich stosunkowo dużo, ale żeby o jakimś samochodzie móc powiedzieć, że jazda nim daje tyle przyjemności, że wbrew swoim upodobaniom można byłoby takie auto przygarnąć na dłużej, trzeba do niego coś „poczuć”. Patrząc na Peugeota 3008 w wersji Crossway, z szeregiem opcji dodatkowych, można poczuć do niego chociażby zwykłą sympatię lub zakochać się od pierwszego wejrzenia. I chociaż u mnie to drugie co prawda nie nastąpiło, to zupełnie nie dziwię się ludziom, którzy ten model kupują. Rozumiejąc ten fakt, bo „3008” wizualnie, dzięki swoim ostro narysowanym liniom nadwozia i detalom nadającym mu wyrazistego charakteru, rzeczywiście może się podobać, stwierdzam, że jednak nie dałbym się namówić na wyłożenie niespełna 183 000 złotych za taki samochód, jak prezentowany tu egzemplarz. Nawet pozostając przy kwocie 152 000 złotych, jaką trzeba przeznaczyć na model 2.0 BlueHDi Crossway bez żadnych opcji dodatkowych, wciąż uważam to za zbyt wygórowaną sumę. Ale ja jestem „inny”, bo inaczej wartościuję motoryzacyjną nowomowę, lansowaną wszędzie wokoło. Jednak mimo że nie zapłaciłbym za tego Peugeota takich pieniędzy, on mnie „kupił”. Taki paradoks.

JAZDA ZDECYDOWANIE NA PLUS

Najbardziej przyczynił się ku temu sposób, w jaki ten samochód zachowuje się podczas jazdy. Jest bowiem w jego układzie jezdnym, sposobie prowadzenia, reakcji na skręt kierownicą, czy też charakterystyce pracy zawieszenia coś takiego, czego normalnie w tego typu samochodzie nie tyle się nie spotyka, co raczej w ogóle nie oczekuje. Bo nawet patrząc na zadziorny design „3008”, nie należy od razu dać ponieść się wyobraźni, podsuwającej obrazy przedstawiające śmigającego po torze kompaktowego SUV-a Peugeota, bijącego rekordy okrążeń. To po prostu nie jest samochód mogący wywołać takie skojarzenia. I prawidłowo, bo auto z takim nadwoziem nie powinno się tak kojarzyć. Natomiast po zajęciu miejsca za kierownicą, gdy już człowiek przywyknie do nietypowego rozkładu instrumentów pokładowych, zwanego w języku Peugeota i-Cockpit, ustawi sobie fotel tak jak lubi i wreszcie ruszy z miejsca, pojawia się lekkie zdziwienie. Wraz ze wzrostem prędkości jazdy i częstotliwością pojawiających się na drodze zakrętów to zdziwienie narasta, a gdy już trafi się nierówny kawałek jezdni, przechodzi ono w delikatny szok. Zdajesz sobie wtedy bowiem sprawę, że właśnie masz okazję prowadzić samochód z podwyższonym nadwoziem, który chce ukryć – i robi to skutecznie – swój wzrost. Od Peugeota 308 model 3008 jest wyższy o całe 152 mm, które same w sobie nie robią jakiejś dużej różnicy, ale robi ją wyżej położony środek ciężkości. Tym bardziej należy docenić fakt, że od wspomnianej „308” model 3008 po prostu nie prowadzi się gorzej, oferując przy tym lepszy komfort jazdy na nierównościach, z którym „308” ma mały problem, o czym więcej napiszę podczas publikacji wrażeń z jazdy tym modelem, które zamieszczę już niebawem. 3008 sprawia pod tym względem lepsze wrażenie, mimo że jego zawieszenie wcale nie należy do miękkich. Określiłbym je raczej jako stosunkowo sztywne, natomiast wciąż nie na tyle, aby cierpiało na tym samopoczucie podróżnych. Ogólny komfort jazdy jest wysoki i gdyby nie kilka detali, na które po dłuższej trasie zwraca się uwagę, można byłoby zaszufladkować tego Peugeota jako typowego Francuza, czyli auto stworzone przede wszystkim dla komfortu pasażerów. Wspomniane detale to na przykład trochę zbyt krótkie siedziska przednich foteli, ukształtowane w ten sposób, że w miejscach, gdzie opierają się na nich nogi podróżnych, są skrócone – gdyby nie zastosowano tego zabiegu, fotele byłyby wręcz superwygodne. Bo poza tą jedną wadą, nie mają innych. Są duże, mają dobrze dobrane zakresy ustawień, a ich oparcia dobrze trzymają pasażerów podczas szybszej jazdy w zakrętach. Kolejnym detalem jest fakt, że podczas jazdy z prędkościami od 120 km/h wzwyż wyraźnie słychać szum opływającego karoserię powietrza.

W KUPIE RAŹNIEJ

Gigant, który powstaje z połączenia kilku koncernów samochodowych, będzie z całą pewnością dużym zagrożeniem dla pozycji Toyoty i Volkswagena w wyścigu o miano światowego przodownika motoryzacyjnego. Do wcześniej ożenionych Grupy PSA i Opla dołącza bowiem Fiat Chrysler Automobiles, co jest ruchem biznesowo o tyle zrozumiałym, co pociągającym za sobą pewne konsekwencje. W bliżej nieokreślonej przyszłości możemy bowiem zobaczyć na drogach Fiata Tipo w wersji UltraSport, napędzanego 177-konnym, pożyczonym od prezentowanej „3008” silnikiem Diesla, albo też nową generację Alfy Romeo MiTo, będącą toćka w toćkę nowym Peugeotem 208, oczywiście we włoskim ubraniu. Nic takiego co prawda nie musi się wydarzyć, ale teoretyczne możliwości ku temu za chwilę będą. Tymczasem, trzymając się bohatera tego tekstu, należy wspomnieć, że bliską rodziną jest on dla Opla Grandlanda X, w szczególności takiego, jak zaprezentowany w grudniu 2018 roku na TeścieFlotowym. I tu i tam, za napęd służyła dwulitrowa jednostka wysokoprężna, ale zadziwiająco inne mimo tego są te samochody. Pod względem napędu mają oczywiście jednak cechy wspólne. Peugeot, tak jak Opel, nie wyrywa do przodu po mocnym wciśnięciu gazu – najpierw musi się zastanowić, czy tego chce. W zasadzie nawet gdyby nie chciał, to i tak musi, jednak swoje fochy prezentuje i równie słabo jak Opel reaguje na komendy prawej nogi kierowcy. Na szczęście jest dwulitrowym turbodoładowanym nowoczesnym dieslem, dlatego ta wada traci na znaczeniu, gdy auto już ruszy z miejsca. Pod tym względem silniki o tej pojemności i mocy trzymają pewien poziom, poniżej którego raczej nie schodzą. Rozpędzona „3008” prezentuje się dużo lepiej niż startująca z miejsca i to zwyczajnie czuć na drodze. 400 Nm momentu obrotowego, dostępnego od 2000 obr/min, daje przyjemne poczucie zapasu osiągów, chociaż żadną wyścigówką Peugeot oczywiście nie jest, o czym świadczy choćby czas sprintu od 0 do 100 km/h, wynoszący całe 9,0 s. Trochę wody już upłynęło, odkąd wysiadłem z Grandlanda X, natomiast mam wrażenie, że 3008 lepiej czuje się w parze z tą jednostką napędową, niż jego niemiecki kolega. Wrażenie to może być złudne choćby właśnie z powodu odstępu czasowego, dzielącego mój kontakt z obydwoma samochodami, ale połączenie jednostki napędowej i cech dynamiki jazdy, jakie prezentuje cały samochód, lepiej wypada we francuskim wydaniu. Opel natomiast wydaje się być na jego tle samochodem nieznacznie bardziej komfortowym. Cechą wspólną jednostki 2.0 BlueHDi, niezależnie od miejsca montażu, czy to w jednym, czy w drugim samochodzie, jest jej ograniczony apetyt na olej napędowy. Opel spalił średnio w teście 6,4 l/100 km, Peugeot natomiast 6,0 l/100 km. Oszczędzaniu paliwa w Peugeocie sprzyja system start-stop, którego działanie irytuje tak samo, jak w przypadku Peugeota 508. Oczywiście znajdą się zwolennicy tego systemu, którzy docenią fakt, że gasi on silnik już przy około 15 km/h, ale jeśli wziąć pod uwagę, że takiej prędkości nie przekracza się podczas powolnego podjeżdżania w ulicznym korku, to szybko zaczyna denerwować ciągłe usypianie i rozbudzanie silnika, często niemające zwyczajnie sensu. Na szczęście system można dezaktywować, co nie powoduje, że auto staje się mniej oszczędne, o czym świadczy wynik spalania na koniec testu.

UDAWANE WŁAŚCIWOŚCI TERENOWE

Udawane, bo klienci tego oczekują. Poza odmianą hybrydową, każda inna wersja Peugeota 3008 nie może mieć napędu na cztery koła. Crossway, mimo że jest i z nazwy, i z detali najbardziej „terenowy” w całej gamie modelu, musiał więc zadowolić się systemem GripControl, seryjnym w tej wersji wyposażenia. Oferuje on kilka trybów jazdy, począwszy od asfaltowego, poprzez piaskowy i na przykład śnieżny, ale nie oszukujmy się – wszystko to jest namiastką rozwiązań, mogących uczynić samochód prawdziwie wszechstronnym na różnych typach nawierzchni. Jeśli jednak ktoś, mając na pokładzie ten system, poczuje się pewniej podczas pokonywania nieutwardzonej drogi dojazdowej do posiadanej letniej rezydencji, zaszytej gdzieś w leśnych ostępach, to jak najbardziej uznaję, że spełnia on swoją rolę. We wnętrzu i na zewnątrz samochodu znaleźć można kilka innych, podbudowujących terenowe ego właściciela ozdobników, takich jak specjalne nakładki na drzwi przy słupku środkowym, emblematy na przednich błotnikach czy dywaniki z wyhaftowanymi oznaczeniami współrzędnych geograficznych. Jest też dumnie prezentujący się napis „Crossway” na listwach progowych. Są to detale oczywiście czysto marketingowe, ale nie psują odbioru samochodu i nie kłócą się z jego dynamiczną naturą nadwozia i wnętrza. W ogóle kabina tego samochodu, a konkretnie deska rozdzielcza, to element naprawdę wysmakowany. Pomijając rozmieszczenie względem siebie elementów typu kierownica i zegary, warto przyjrzeć się detalom, które czynią z wnętrza Peugeota 3008 naprawdę ciekawe miejsce do przemierzania kolejnych kilometrów dróg. Wzdłuż prawie całej szerokości deski rozdzielczej i na boczkach drzwi umieszczono pas materiału w szarym kolorze, są też listwy ambientowego oświetlenia. Pod ekranem multimediów znajdują się świetne przełączniki w samolotowym stylu, a na konsoli środkowej zastosowano sporych rozmiarów element w kolorze fortepianowej czerni. Pod ręką są podświetlane uchwyty na kubki, a w podłokietniku i boczkach drzwi duże schowki. Zarówno z przodu, jak i z tyłu, wnętrze 3008 reprezentuje poziom, który zadowoli beneficjentów programu 500+. Miejsca w aucie jest dużo, nawet środkowe siedzisko tylnej kanapy może służyć jako pełnoprawna przestrzeń podróżna, ponieważ z tyłu nie ma wystającego z podłogi tunelu środkowego. Bagażnik standardowo mieszczący 520 litrów, poprzez złożenie tylnej kanapy da się powiększyć do 1482 litrów, a bardzo miłym akcentem w gamie możliwości transportowych samochodu jest brak uskoku na linii łączenia oparć złożonej kanapy z podłogą bagażnika.

CZASEM LEPIEJ SIĘ ODCIĄĆ

Gdy najnowszy Peugeot 3008 debiutował w 2016 roku, wielu ewentualnym nabywcom tego modelu po prostu ulżyło. Takie mam wrażenie, ponieważ poprzednia generacja „3008” była samochodem delikatnie rzecz ujmując kontrowersyjnym. Nowa też może być tak postrzegana, ale przynajmniej określiła, jaka chce być. Poprzednik, sprzedawany w latach 2009-2016, chciał być chyba… nijaki. I taki był. Nie warto go nawet porównywać do obecnie sprzedawanego następcy, gdyż ten odziedziczył po nim w zasadzie jedynie nazwę. Jest zupełnie innym samochodem. Wyrazistym, mającym charakter, pełnym przemyślanych detali nadwozia i wnętrza, bardzo dobrze jeżdżącym, w tej wersji silnikowej bardzo oszczędnym i wystarczająco dynamicznym. Zapewniającym poczucie obcowania z motoryzacją w formie, która zwyczajnie nie nudzi. Uważam, że salonów Peugeota absolutnie nie wolno pomijać osobom chcącym nabyć modnie stylizowanego kompaktowego SUV-a, a jednocześnie niezamierzającym rezygnować z najzwyczajniejszej w świecie frajdy z dynamicznej jazdy, którą tego typu autom jest po prostu trudniej kierowcy zaoferować. Osobiście, jak już wspomniałem na początku, mimo że jestem nieprzejednany w swoich upodobaniach motoryzacyjnych i w teorii prezentowanej „3008” zwyczajnie do nich daleko, z jazdy tym samochodem czerpałem po prostu przyjemność. W mojej opinii jest to jeden z tych modeli, który – gdyby na świecie pozostały już tylko SUV-y i crossovery – byłby określany mianem auta usportowionego. Wygląd nadąża tu bowiem za prowadzeniem. I na odwrót. Dobra robota, Peugeot.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: diesel, turbodoładowany, 1997 cm3
Skrzynia biegów: automatyczna 8-biegowa
Moc maksymalna: 177 KM przy 3750 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 400 Nm przy 2000 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 9,0 s
Prędkość maksymalna: 208 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 6,5 l/100 km
Zużycie paliwa na trasie testowej: 6,1 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 6,0 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej Crossway: od 152 200 zł
Cena egzemplarza testowanego: 182 850 zł

Peugeot 3008 Crossway 2.0 BlueHDi 180 S&S EAT8 – konfiguracja prezentowanego egzemplarzaPobierz

DANE TECHNICZNE

SERWIS/GWARANCJA

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Skoda Scala 1.0 TSI 115 KM Style

26 marca 2020 6 lutego 2025

W CAŁKIEM NOWEJ SKALI

Skoda na każdym kroku podkreśla, że nie ma żadnego sentymentu do Rapida i nową Scalę w świadomości klientów pozycjonuje nie tyle wyżej, co całkowicie w innej lidze, jak gdyby dokonał się tu ogromny przeskok technologiczno/jakościowo/jezdny. I coś w tym jest. W teście nowa Skoda Scala 1.0 TSI.

Rapid jaki był, taki był, miał swoje wady i zalety. Skoda świadomie sprzedawała go jako samochód segmentu C, oferując jednocześnie w tej samej klasie bezdyskusyjnie lepszą Octavię. Taka polityka pozwalała mieć w jednym segmencie dwa modele, różniące się pod prawie każdym względem. Łączyła je w zasadzie tylko duża przestronność wnętrza, w Rapidzie trochę ograniczona stosunkowo niewielką szerokością nadwozia. Octavia oczywiście przerastała Rapida w każdym kierunku, natomiast mniejsza Skoda była czymś w rodzaju kompaktowego samochodu budżetowego, którego wady po prostu wybaczało się choćby po otwarciu klapy bagażnika, szczególnie wersji liftback – po prostu wielkiego, mającego pojemność od 550 do 1381 litrów. Praktyczność Rapida pozwalała rzeczywiście przymykać oko na dosyć tandetne wykończenie wnętrza, stosunkowo twarde zawieszenie, na ogólnie kiepskie prowadzenie auta – to wszystko niejako trzeba było zaakceptować.

Obecnie ten problem znikł, Skoda go po prostu rozwiązała. Wycofała ze sprzedaży Rapida, zastąpiła go całkowicie nowym modelem, zbudowanym na całkowicie nowej platformie (choć nadal jest to platforma samochodów klasy B), i co najważniejsze, przy tworzeniu nowego modelu zmieniła założenia. Nowa Skoda Scala nie miała być już bowiem ubogą kuzynką Octavii i jest to całkowicie zrozumiały ruch. Zrozumiały dlatego, że na scenę wjeżdża już nowa Octavia, a więc zaprezentowany w zeszłym roku model Scala, mimo swojego dopracowania i ogólnie bardzo dobrego wrażenia wywieranego na kierowcy, nie będzie podbierał jej klientów – przynajmniej nie powinien. No właśnie, teoria teorią, a praktyka… Pożyjemy, zobaczymy.

W CAŁKIEM NOWYM WNĘTRZU

Scala to pierwszy model Skody, zawierający w sobie nowe treści, mocno rzucające się w oczy po otwarciu drzwi. Nie wiadomo jeszcze, jak w dłuższej perspektywie przyjmą to konserwatywni klienci marki, ale zmiany w ukształtowaniu deski rozdzielczej są znaczne. Dla osób przyzwyczajonych do „starego” układu wnętrza wcześniej debiutujących modeli Skody, będzie to zaskoczenie – pozytywne lub negatywne. W oczy rzuca się przede wszystkim miłosiernie panujący nad pozostałymi elementami obsługi ekran systemu multimedialnego o przekątnej 8 cali, będący już nie wstydliwie – jak to było w Rapidzie – schowanym, wręcz wciśniętym w deskę rozdzielczą ekranikiem, ale dumnie prężącym się na środku kokpitu elementem rzucającym nowe światło na sposób obsługi samochodu. Testowana wersja Style, czyli prawie najwyższa w hierarchii całej gamy modelu, doposażona w kilka bajerów, sprawiła, że zarówno wnętrze Scali, jak i – tu może szczególnie – nadwozie, pozwala odsunąć w cień jakiekolwiek wspomnienia o Rapidzie. Wreszcie normalna, dająca czuć stabilność samochodu i odpowiedni komfort pasażerom, szerokość nadwozia. Sprawdzona, chwalona już nieraz przeze mnie, trójramienna wielofunkcyjna kierownica. Wygodne fotele, lekko działająca dźwignia zmiany biegów i mój ulubiony element, czyli hamulec postojowy obsługiwany tradycyjną dźwignią. Część z tych rzeczy w Rapidzie była, ale w Scali tworzą nową jakość. I rzeczywiście, nie sposób wciąż nie odwoływać się do poprzedniego modelu, bo choćby nawet Skoda na kolanach przysięgała, że Scala następcą Rapida nie jest, ja w to nie uwierzę. Będę więc niekonsekwentny i mimo wcześniejszego napomknięcia o jakimś odsuwaniu w cień wspomnień dotyczących Rapida, znów o nim wspomnę. Scala kontynuuje obraną przez niego, bardzo skuteczną drogę Skody, dokładając do tego nowe, niespotykane w poprzedniku rzeczy. Oferuje w zasadzie komplet potrzebnych w tej klasie cech, takich jak duża przestronność wnętrza i bagażnika, dobre prowadzenie i wyposażenie, wystarczające osiągi i niskie zużycie paliwa. Warto to wszystko rozebrać na czynniki pierwsze.

Fajerwerków pod względem przyspieszenia i elastyczności nie należy się oczywiście spodziewać, natomiast dla tych, którzy do sposobu przemieszczania się po drogach podchodzą zdroworozsądkowo i nie potrzebują na co dzień dużej mocy pod prawą stopą, taka wersja będzie zadowalająca.

W CAŁKIEM NOWYM NADWOZIU

Prezentowany egzemplarz, wymagający wyłożenia w salonie 94 650 złotych, robi wrażenie samochodu, którego na polskich drogach widywać zbyt często nie będziemy. Ciemne szyby, duże felgi, w pełni LED-owe reflektory i światła tylne, szyba tylna zachodząca na klapę bagażnika – to nie jest ani flotowa, ani mam wrażenie „polska” specyfikacja tego samochodu, mająca szansę na dużą sprzedaż. Ale chciałbym się mylić, bo w takiej wersji ten model wyróżnia się i odcina od wizerunku taniej marki, jaką jeszcze do niedawna Skoda w świadomości ludzi przecież była. Tutaj taniości z zewnątrz nie widać ani grama, w środku zaś kilka dekagramów jej znajdziemy, ale o tym później. Całe nadwozie Scali jest nowoczesne i to widać, stworzone tylko jako hatchback. Ta ostatnia decyzja została podjęta mam wrażenie po to, aby nowa Octavia czuła się na rynku po prostu swobodniej. W srebrnym metalizowanym kolorze i z całą paletą wyposażenia, wersja Style z kilkoma opcjami zachęca, żeby się z nią bliżej zapoznać. A gdy ma się na to kilkanaście dni, dużo łatwiej wyrobić sobie sprawiedliwą, przemyślaną i pełną argumentów opinię o tym samochodzie. Mnie się to udało.

W CAŁKIEM NOWYM KOMFORCIE

Bo komfort jazdy, taki ogólny, pozwalający dobrze czuć się w samochodzie każdemu pasażerowi, to jest coś, czego w tej klasie klienci po prostu oczekują. Rapid go nie dawał, Scala natomiast już tego błędu nie popełnia. Na drodze czuć wyraźnie lekkość prowadzenia nowego modelu, niespowodowaną już jednak, jak to było w przypadku Rapida, słabą stabilnością i trzymaniem się drogi. Tutaj mamy solidny pakiet usług dla kierowcy, który Scala od pierwszego przejechanego metra udostępnia i sprawia, że bezpośrednia przesiadka z – jakżeby inaczej – Rapida, mogłaby być lekkim szokiem. Samochodem nie rzuca już na boki i w górę po wjechaniu na większe nierówności, w dynamicznie przejeżdżanym zakręcie nie ma się już wrażenia, że auto wylewa z siebie siódme poty, aby utrzymać obrany przez kierowcę tor jazdy. Wreszcie zawieszenie nie informuje już tak bezkompromisowo o tym, co właśnie dostało się pod koła. Pomijając wygląd nadwozia, to właśnie pod względem układu jezdnego dokonała się największa rewolucja. Mimo tego, że rozmiarowo samochód niewiele się zmienił, ponieważ na długość i szerokość dzieli go od Rapida w wersji hatchback – odpowiednio – 58 i 87 mm, ma się wrażenie, że prowadzi się znacznie większe auto. Słabe punkty oczywiście również występują, a są nimi zauważalna lekkość tyłu w sytuacji, gdy zmuszamy samochód do nagłych manewrów i system stabilizacji toru jazdy musi zainterweniować. Dzieje się to na czas i zawsze w stosunkowo łagodny sposób, jednak nieobciążona Scala podczas przechodzenia z jednego gwałtownego manewru w drugi, w pewnych sytuacjach może być podatna na uciekanie tylnej osi. Nie jest to niebezpieczne, bo samochód można łatwo opanować, ale wyczuwalne.

W CAŁKIEM NIE NOWYCH OSIĄGACH

Bo te są doskonale znane, Scala 1.0 TSI o mocy 115 KM (a dokładnie 116 KM) w ogóle pod tym względem nie zaskakuje. Jest to silnik dla tego modelu chyba optymalny. Wersja 1.5 TSI o mocy 150 KM, droższa o 8500 złotych, z całą pewnością byłaby na drodze lepsza, ale mocniejsza odmiana podstawowego silnika (w wersji Style dostępna tylko jako 116-konna, w tańszych również o mocy 95 KM) w zupełności wystarcza, zarówno w normalnej, jak i trochę bardziej dynamicznej eksploatacji. Fajerwerków pod względem przyspieszenia i elastyczności nie należy się oczywiście spodziewać, natomiast dla tych, którzy do sposobu przemieszczania się po drogach podchodzą zdroworozsądkowo i nie potrzebują na co dzień dużej mocy pod prawą stopą, taka wersja będzie zadowalająca. Przyspieszenie do setki w 9,8 sekundy stawia Scalę w gronie przeciętniaków tej klasy samochodów, natomiast ważniejsza w codziennej eksploatacji zdolność silnika do rozpędzania już jadącego samochodu, jest jak na tak niewielki silnik dość imponująca. Masa auta wynosząca 1202 kilogramy na pewno w tym pomaga, bo nawet tak dobrze wyposażona wersja nie jest zbyt ciężka dla tego silnika. Co niezmienne dla tej jednostki napędowej, ma ona charakterystyczne, całkiem przyjemne brzmienie, nie narzuca się pod tym względem kierowcy i ma cechę w obecnych czasach bardzo pożądaną – jest oszczędna. Po raz kolejny odwołam się tutaj do testu Golfa z tym samym, tylko o 6 KM słabszym silnikiem, gdzie kompakt Volkswagena zaskoczył świetnym wynikiem spalania – 4,9 l/100 km. Jest to dla mnie od tamtej pory niejako punkt odniesienia dla innych, podobnej wielkości modeli Grupy Volkswagena, wyposażonych w tę jednostkę napędową. Dlatego też i tym razem wynik ten zestawiam z wynikiem Skody. Ta w całym teście zużyła 5,3 l/100 km, mając na sobie zimowe buty i przemieszczając się w niskich temperaturach otoczenia. Jest to więc wynik naprawdę bardzo dobry. Warto podkreślić, że najniższe zużycie, jakie udało mi się osiągnąć, to bardzo niskie 3,0 l/100 km, możliwe do uzyskania oczywiście podczas bardzo spokojnej jazdy pozamiejskiej. Pokazuje ono jednak potencjał Skody do bycia nieprzyzwoicie oszczędnym samochodem.

W CAŁKIEM NOWEJ CENIE

To oczywiście musiało się wydarzyć i się wydarzyło. Scala w porównaniu do Rapida podrożała, ale w zasadzie nie ma sensu kręcić nosem, porównując cenniki obydwu samochodów. Po pierwsze, nowy model dźwiga zauważalnie więcej wyposażenia standardowego. Po drugie, jest autem opartym na nowej płycie podłogowej, mającym nowocześniejsze rozwiązania techniczne, wygodniejszym, zwyczajnie dużo lepszym. Startująca z poziomu 65 000 złotych nowa Scala, mimo podwyżki ceny w stosunku do poprzednika, pozwala nabyć się w rozsądnej kwocie, ale pod warunkiem, że zadowolimy się tym, co niezbędne. Trzymając się testowanej wersji Style, a najlepiej bardzo dobrze wyposażonego testowanego egzemplarza, należy zauważyć, że nawet „gorsza” z kompaktowych Skód może mieć wyposażenie wręcz prawie że ekskluzywne, jak na w założeniu „tanią” Skodę. Od razu przychodzą mi tu na myśl świetne reflektory LED, bardzo skutecznie oświetlające drogę, „dynamiczne” kierunkowskazy tylnych lamp, niegdyś zarezerwowane w koncernie Volkswagena wyłącznie dla modeli Audi, tak jak i przejęte z tej niemieckiej marki premium lampki w lusterkach zewnętrznych, ostrzegające o samochodzie w martwym polu widzenia. Są też rzeczy bardziej przyziemne, typu rozkładane stoliki dla pasażerów tylnej kanapy w oparciach przednich foteli czy parasolka w drzwiach kierowcy, której pomysłodawcą jest Superb. W standardowym wyposażeniu każdej, nawet najtańszej Scali, jest też system utrzymania samochodu na pasie ruchu (krytykowany już przeze mnie w Kamiqu, bo nadgorliwy i nie dający się wyłączyć na stałe). To wszystko okraszono dobrymi materiałami we wnętrzu, w moim odczuciu nawet lepszymi od tych, które ma sprzedawana do tego roku Octavia, ale nieidealnymi. To jest te wspomniane wcześniej kilka dekagramów taniości, które we wnętrzu samochodu widać i czuć, na szczęście tylko gdzieniegdzie. Tańsze i twardsze materiały wykończeniowe starano się pochować tam, gdzie na co dzień częstego kontaktu z nimi nie ma, ale jeżeli zacznie się ich szukać, to nie będą to długie poszukiwania. Jako całość, wnętrze robi jednak dobre wrażenie pod względem jakościowym, dużo lepsze od wnętrza wspomnianej już w tym tekście wielokrotnie Skody Rapid. Na minus muszę wytknąć, że Scala rozpoczęła w Skodzie rewolucję połączeniową, rezygnując z dostarczania swoim pasażerom łączy USB-A, w zamian za to racząc ich nie każdemu odpowiadającymi łączami USB-C.

Scala nie jest Skodzie potrzebna. Na pewno nie do tego, żeby marka osiągnęła jakiś spektakularny sukces sprzedażowy, bo obecnie o wiele skuteczniej są w stanie zapewnić go modele w stylu Kamiqa, Karoqa i Kodiaqa. Ale flotowo Scala jest po prostu strzałem w dziesiątkę, bo patrząc na ceny nowej Octavii i ich wywindowanie do poziomu samochodów pozycjonowanych stricte w klasie D, można stwierdzić, że Scala będzie dla wielu klientów po prostu rozwiązaniem zdroworozsądkowym. I nie będą musieli oni już na siłę akceptować pewnych wad auta, tak jak to było w przypadku Rapida.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: benzynowy, turbodoładowany, 999 cm3
Skrzynia biegów: manualna 6-biegowa
Moc maksymalna: 116 KM w zakresie 5000-5500 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 200 Nm w zakresie 2000–3500 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 9,8 s
Prędkość maksymalna: 201 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 5,7 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 5,3 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej 1.0 TSI 115 KM Style: od 80 000 zł
Cena egzemplarza testowanego: 94 650 zł

DANE TECHNICZNE

SERWIS/GWARANCJA

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Peugeot 508 GT Line 2.0 BlueHDi 180 S&S EAT8

6 marca 2020 12 czerwca 2024

POSTRASZYĆ WYGLĄDEM

Jeżeli zobaczysz we wstecznym lusterku poniższy widok, nie musisz od razu panicznie szukać pobocza lub innego miejsca, aby usunąć się z drogi. Peugeot 508 GT Line 2.0 BlueHDi nie ma bowiem silnika tak mocnego, aby być pojazdem nadającym się na postrach szos. Jednak nie myśl, że taka aparycja to tylko imitacja.

Nowy Peugeot 508 zrobił, co miał zrobić. Stworzono go po to, żeby klasa sedanów tej wielkości, ostatnio będąca coraz bardziej w odwrocie, miała nowy argument w kilkuletnim już sporze na temat tego, czy producenci tacy jak Toyota słusznie wygaszają sprzedaż modeli tego segmentu. Peugeot oczywiście całym sobą, każdym swoim przetłoczeniem i detalem nadwozia krzyczy, że takie samochody są potrzebne. W zasadzie jednak nie musiałby się odzywać. Niechby tylko zaświecił swoimi charakterystycznymi, pionowo postawionymi przednimi światłami pozycyjnymi, niechby po naciśnięciu guzika na pilocie zaczął jak gdyby czarować obserwatorów tańcem tylnych lamp, rozbłyskujących i przygasających w rytm świetlnej fali rozchodzącej się w ich wnętrzu, niechby tylko zaparkował wzdłuż zapatrzonego w niego rzędu gapiów i swoją linią boczną postawił sprawę jasno – to wszystko by wystarczyło. Dla jednych nowa „508” może być przesadzona, zbyt ostentacyjna jak na „zwykłego” sedana (pardon – liftbacka), ale rzecz w tym, że Peugeot 508 zwykłym samochodem tego segmentu już po prostu nie jest. Po – przepraszam właścicieli tego modelu – nudnym poprzedniku, w nowym 508 nie zostało absolutnie nic poza nazwą modelu, teraz dumnie prężącą się również z przodu nadwozia, nad atrapą chłodnicy. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że prawie każdą obietnicę, którą auto składa kierowcy wyglądem nadwozia, spełnia na drodze.

DOTRZYMUJE SŁOWA

Najważniejszą z tych obietnic jest oczywiście, bo jakżeby inaczej, dynamika jazdy, a w zasadzie nie tyle zdolności do przyspieszania, co ogólnego prowadzenia, będącego prawie tak dzikim, jak wizerunek lwiej paszczy rozdzierającej powietrze przed samochodem, widniejący z jego przodu. Jasne, że trochę tu naginam rzeczywistość, bo dzikości w układzie jezdnym Peugeota 508 nie ma i nie chodzi o to, że testowana wersja GT Line nie jest najbardziej dynamiczną z całego stada. Bowiem najbardziej drapieżna odmiana GT, chociaż nią nie jeździłem, nie będzie – i tu idę o zakład – pod względem możliwości układu jezdnego żadnym, a na pewno nie dużym przeskokiem. Po prostu wszystko to, co składa się na ogólnie pojęte wrażenia z jazdy, tutaj ze szczególnym uwzględnieniem dynamicznej jej odmiany, jest w najnowszej „508” bardzo poprawne i skuteczne w dawaniu radości z jazdy na tyle, że samochód momentami potrafi w nią wciągnąć. Czy jest to zasługą sztywnego zawieszenia, czy może układu kierowniczego, który za sprawą zminiaturyzowanej, spłaszczonej tu i ówdzie kierownicy, daje wrażenie dużej bezpośredniości i czułości w reakcjach, trudno jednoznacznie stwierdzić. Jednak nie sposób nie odnieść wrażenia, że 508 posiada talent do jazdy i jest samochodem z gatunku rzeczywiście usportowionych sedanów. Podobne wrażenie wywarło na mnie Volvo S60 i tamten samochód przypomniał mi się podczas jazdy „508” – obydwa są bowiem przedstawicielami tego świata motoryzacji, który istnieje po to, aby samochody mogły być dla kogoś pasją. Nie trzeba do tego wcale ogromu pieniędzy i mocy pod maską. Bo Peugeot, mimo że w jego danych technicznych obok hasła „moc maksymalna” nie widnieje choćby cyfra „2” z przodu, dzięki ogólnemu charakterowi, nawet z niespełna 180-konnym dieslem, potrafi pokazać pazur. Z silnikiem tym miałem już do czynienia w przypadku Opla Grandlanda X, gdzie sprawował się dobrze, ale bez fajerwerków. Tu jest podobnie, ale możliwość pojeżdżenia Peugeotem 508 z tą samą jednostką napędową, była dla mnie kolejnym dowodem na to, że ten sam silnik, zamontowany w zupełnie innym samochodzie, nie będzie takim samym silnikiem. Owszem, również w przypadku „508” jego reakcja na mocny gaz jest opóźniona, ale jeżdżąc Peugeotem miałem wrażenie, że dwulitrowy diesel zwyczajnie lepiej się w nim czuje. Również we francuskim samochodzie zamontowana była, będąca standardowym wyposażeniem tej wersji silnikowej, ośmiobiegowa automatyczna skrzynia biegów, działająca naprawdę bardzo dobrze. Jej sterownik, będący wystającym z konsoli środkowej joystickiem, tylko z pozoru okazuje się kłopotliwy w obsłudze, bowiem po pierwszym użyciu, kolejne czynności wykonywane za jego pomocą nie wymagają nawet spoglądania w jego kierunku. Do obsługi przekładni podczas jazdy można używać również wygodnych łopatek umieszczonych przy kierownicy. Silnik i skrzynia sugerują, że ta wersja Peugeota 508 jest idealnym długodystansowcem, ale…

Wyglądem rozjeżdża wielu rynkowych rywali, nie tylko z tej półki cenowej, chociaż to oczywiście jest czysto subiektywna opinia. Prowadzeniem i ogólnymi wrażeniami z jazdy nie odstaje od samochodów droższych, chociaż uczciwie trzeba przyznać, że sama tania nie jest.

Ale Ty na te sugestie pozostań obojętny. Sprawdź sam, czy w Twoim przypadku to auto rzeczywiście taką rolę spełni. Warto to sprawdzić, szczególnie z dwóch powodów. Pierwszy, o którym już wspomniałem, to sztywne resorowanie. Z tym oczywiście da się żyć, można to nawet lubić, chociaż do wizerunku komfortowego auta na długie podróże taki układ jezdny pasuje średnio. Natomiast drugi powód jest już z gatunku tych, z którymi żyć się zwyczajnie nie da, chcąc mieć auto spełniające rolę na przykład wakacyjnego środka transportu dla rodziny. Przechodzę właśnie do napisania kilku zdań o bez wątpienia największej wadzie tego samochodu, jaką jest bardzo mała, jak na auto klasy D, przestronność tylnej części kabiny. Zarówno nad głową, jak i na nogi pasażerów, miejsca jest niewiele. Szczególnie przestrzeń na głowy podróżujących jest mocno ograniczona przez opadający w tylnej części nadwozia dach, co daje efekt notorycznego bliskiego kontaktu między czupryną/łysiną szanownego pasażera tylnej kanapy a podsufitką. W przypadku osób o wzroście około 180 cm i więcej dochodzi do tego również konieczność ciągłego „chowania się w sobie”, co należy rozumieć jako obniżanie głowy praktycznie cały czas, aby nie dotykać nią dachu. Jest to cena, którą Peugeot świadomie zapłacił za to, żeby jego przedstawiciel klasy D wyglądał tak, jak wygląda. Może się jednak zdarzyć, że długie trasy pokonujesz samotnie, ewentualnie z jednym pasażerem na pokładzie. Taka sytuacja zmienia tu istotnie postać rzeczy. Peugeot przygotował bowiem dwie niespodzianki dla wygodnickich i zamontował je po obu stronach wnętrza z przodu – jedną po lewej, a drugą po prawej stronie. Płacąc w salonie dodatkowe 4400 zł możesz mieć elektrycznie sterowane, bardzo wygodne przednie fotele z funkcją masażu w kilku trybach do wyboru – i to jest coś, co na długich trasach na pewno docenisz. Co prawda elektryczne sterowanie fotela sprawia, że pozycja za kierownicą jest trochę za wysoka, ale w ogólnym rozrachunku nie na tyle, żeby z tego powodu rezygnować ze wspomnianych opcji wyposażenia. W zestawie z rozbudowaną możliwością sterowania przednimi fotelami otrzymujesz również skórzaną tapicerkę wysokich lotów, zarówno w dotyku, jak i z wyglądu zachęcającą do zajmowania miejsca w aucie. Pewnym zaskoczeniem dla nieposiadających tej wiedzy może być fakt, że „508” nie jest sedanem, chociaż na takiego wygląda. Jest bowiem liftbackiem, co pozytywnie wpływa na cechy praktyczne bagażnika i dostęp do jego przestrzeni. Sam bagażnik, stosunkowo nieduży, bo mający 487 litrów pojemności, kryje pod podłogą dojazdowe koło zapasowe, co jest miłym zaskoczeniem, a także subwoofer 10-głośnikowego systemu audio marki Focal, kosztującego 3600 zł i grającego dobrze, ale nie porywająco. Jeśli lubisz dobre nagłośnienie w aucie, lepiej będzie, jeśli te pieniądze przeznaczysz na rozbudowę pokładowego systemu grającego indywidualnie, już po zakupie auta. Na pokładzie samochodu znaleźć można wiele pojemnych schowków, szczególnie ten w podłokietniku jest naprawdę duży, a biorąc pod uwagę fakt, że jest dodatkowo oświetlony, może stać się ulubionym miejscem do przewożenia różnych szpargałów.

I-COCKPIT MA SIĘ DOBRZE

Oddzielny rozdział należy poświęcić obsłudze samochodu, która tak jak i cała deska rozdzielcza nie jest zwyczajna. Nawiązując do wspomnianej niewielkiej kierownicy, należy nadmienić, że Peugeot konsekwentnie rozwija pomysł takiego ukształtowania i umiejscowienia elementów obsługi samochodu, aby kierowca nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że jego auto jest niezwykłe. Niezwykłość ta polega nie tylko na wyniesieniu ponad kierownicę zegarów, w tym przypadku wyposażonych standardowo w cyfrowy wyświetlacz, dający w dużym stopniu personalizować pokazywane na nim informacje. Ciekawostką jest choćby fakt, że gdy na pokładzie jest fabryczna nawigacja satelitarna, na wspomnianym wyświetlaczu pojawia się ostrzeżenie o fotoradarach. Oprócz tego, mamy tutaj także rząd „samolotowych” przycisków, pod którym umieszczono rząd kolejnych, tym razem dotykowych. Jeszcze niżej mamy trochę schowaną półkę pod konsolą środkową, na której można położyć smartfona i za drobne 400 zł ładować go bezprzewodowo, lub też – to już w gratisie – podłączyć do jednego z dwóch wejść USB. Nad wszystkim góruje duży wyświetlacz dotykowy, będący centrum dowodzenia, w którym można zmieniać ustawienia samochodu, choćby takie jak wybór motywu odzwierciedlającego aktualny nastrój kierowcy poprzez możliwość ustawienia wersji relaksacyjnej lub dynamicznej. Warto także wspomnieć o trybach jazdy, których jest kilka (Eco, Normal, Sport i ustawienia indywidualne), a które zmieniają charakterystykę przede wszystkim trzech elementów, mających wpływ na jazdę: szybkości reakcji na polecenia wydawane prawą stopą; siły, z jaką układ kierowniczy stawia opór dłoniom kierowcy; a także pracy skrzyni biegów. Aby przełączać się między poszczególnymi trybami nie trzeba na szczęście grzebać w menu systemu multimedialnego, obok dźwigni zmiany biegów umieszczono do tego oddzielny przełącznik. Warte odnotowania jest to, że w przeciwieństwie do na przykład modelu 3008 zawsze pod ręką jest również wyłącznik systemu start-stop, co akurat jest dużą zaletą, ponieważ system ten, pozostając aktywnym, jest nadwrażliwy w działaniu i wyłącza silnik już w momencie, gdy samochód toczy się jeszcze z prędkością rzędu 15-17 km/h, co powoduje ciągłe wyłączanie i włączanie silnika podczas wolnej jazdy. Kolejnym elementem, który nad wyraz ochoczo wkracza do akcji, jest niedający się dezaktywować podczas jazdy w sposób zgodny z przepisami ruchu drogowego czujnik zmierzchu, co już krytykowałem także podczas pisania o nowej „208”. Wytykając wady „systemowe” nowej „508”, napiszę także, że podczas jazdy drogami ekspresowymi czy autostradami z informacjami dla kierowcy spóźnia się system monitorowania sąsiednich pasów ruchu, pokazujący w lusterkach ostrzeżenia o aucie na sąsiednim pasie dopiero w chwili, gdy auto obok praktycznie zrówna się z Peugeotem.

PEWNOŚĆ SIEBIE

Peugeot bez żadnego skrępowania reklamuje model 508 jako auto klasy premium. Tego nie można pozostawić bez komentarza. Byłbym skłonny przychylić się do aspiracji francuskiej marki, w przypadku tego modelu oczywiście. Bo gdyby pozostawić na chwilę z boku kwestię znaczków na nadwoziu, gdyby pominąć kilka miejsc w kabinie, które zostały zaopatrzone w gorszej jakości tworzywa, gdyby zapomnieć o niewielkim potrzaskiwaniu wydobywającym się z deski rozdzielczej w sytuacji, gdy we wnętrzu samochodu panuje niska temperatura, można byłoby stwierdzić, że „508” ma cechy samochodu dobrze urodzonego. Wyglądem rozjeżdża wielu rynkowych rywali, nie tylko z tej półki cenowej, chociaż to oczywiście jest czysto subiektywna opinia. Prowadzeniem i ogólnymi wrażeniami z jazdy nie odstaje od samochodów droższych, chociaż uczciwie trzeba przyznać, że sama tania nie jest. 215 650 złotych, jakie kosztuje egzemplarz testowany, to dużo pieniędzy, ale wciąż mniej, niż wyceniają się lepiej pozycjonowani rywale z takim wyposażeniem i silnikiem o podobnych parametrach. A na koniec deser – czy kupując choćby któryś z niemieckich sedanów tej klasy, jesteś w stanie spowodować, że będą oglądać się za Twoim samochodem nawet kierowcy, którzy siedzą w dużo droższych samochodach? Niekoniecznie. Kupując Peugeota 508, wspomniane zainteresowanie dostajesz gratis.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: diesel, turbodoładowany, 1997 cm3
Skrzynia biegów: automatyczna 8-biegowa
Moc maksymalna: 177 KM przy 3750 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 400 Nm przy 2000 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 8,3 s
Prędkość maksymalna: 235 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 4,7 l/100 km
Zużycie paliwa na trasie testowej: 5,8 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 5,9 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej GT Line: od 168 100 zł
Cena egzemplarza testowanego: 215 650 zł

DANE TECHNICZNE

SERWIS/GWARANCJA

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Peugeot 208 Active 1.5 BlueHDi 100 S&S

13 lutego 2020 12 czerwca 2024

DRAPIEŻNIK Z MLECZAKAMI

Nowy Peugeot 208 to ewidentnie dziecko większej „508” – ten drugi nie wyparłby się ojcostwa za nic w świecie. Z „twarzy”, czyli przodu obydwu samochodów, bezbłędnie da się wyczytać ich pokrewieństwo, ale mała „208” jak tylko może stara się naśladować tatę nie tylko z wyglądu.

Oczywiście to wychodzi jej jednak najlepiej, bo słynne już w modelu 508 „kły” zostały wraz z genami przejęte przez miejskiego hatchbacka i z całą powagą potraktowano ich znaczenie – one również starają się maksymalnie straszyć na drodze swoich konkurentów spod znaku innych marek. Jeśli konkurencyjne samochody segmentu B przestraszą się wyszczerzenia prezentowanego przez „208” albo – co lepsze – potencjalni kupujący uwierzą w lwią siłę mierzącego raptem 4055 mm nadwozia, to Peugeot ma duże szanse zgarnąć dla siebie sporą część rynku. Jednak ładny wygląd to nawet w tej klasie samochodów zbyt mało – a może trafniejsze byłoby określenie „już” zbyt mało – aby zawojować sprzedażowe listy przebojów. I chociaż aparycja w świecie samochodów jest wciąż bardzo, ale to bardzo ważna, bo nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek szedł do salonu po auto, które mu się nie podoba, to jednak współczesne pojazdy segmentu B muszą mieć więcej pożądanych cech, aby skutecznie walczyć o klienta. Zarówno indywidualnego, jak i flotowego. Bo dziś samochód, nawet miejski, coraz częściej nie jest tylko i wyłącznie zwykłym narzędziem pracy lub środkiem do przemieszczania się z domu do biura i na zakupy. Gdyby tak było, producenci nie przykładaliby tak dużej wagi do wyglądu tej wielkości samochodów. A przykładają.

ZA CHARAKTER TRZEBA DOPŁACIĆ

Testowana wersja Active to druga w hierarchii możliwości broń Peugeota, jeśli chodzi o chwalenie się wyposażeniem swojego prawie najnowszego modelu (prawie, bo jest już nowe 2008). I tak, aby nowa „208” posiadała swój znak rozpoznawczy, czyli świecące, zderzakowe kły, choćby nawet i ktoś chciał je nazwać mleczakami, klient musi za nie w tej wersji wyposażenia dopłacić 1800 złotych, zyskując jednocześnie czujniki zmierzchu i deszczu. Ktoś powie – skandal! Przecież ten samochód bez tego elementu nie będzie tym samym samochodem. Będzie albo i nie, natomiast fakty są takie, że jeśli chcesz podczas jazdy po zmroku zwracać na siebie dużą uwagę, to po prostu musisz dopłacić albo od razu wybrać wyższą wersję wyposażeniową. Jeżeli natomiast chciałbyś, aby reflektory Twojego nowego, małego kociaka były w pełni uzbrojone w LED-owe źródła światła, musisz dopłacić kolejny 1000 zł, ponieważ w niższej wersji są one wyposażone w standardowe żarówki halogenowe. Wadą jednak bym tego nie nazwał, ponieważ świecą zaskakująco dobrze jak na tę klasę samochodu i jeżeli nie chcesz wydawać pieniędzy na bajery, w zupełności Cię zadowolą. Zaoszczędzenie 1800 lub 2800 złotych pozwoli również nie mieć na pokładzie irytująco czułego czujnika zmierzchu, który łapczywie wypatruje każdego cienia na jezdni, aby tylko kazać rozbłysnąć pełnym blaskiem światłom mijania – zupełnie nie wiem, po co. Czujnik – jeśli już jest – powinien mieć możliwość regulacji czułości pracy przez kierowcę, a tak każdy przejazd przez choćby najmniejszy wiadukt, powoduje zupełnie niepotrzebne włączanie świateł. Niezrozumiałe dla mnie jest również ciągłe świecenie się tylnych świateł pozycyjnych, niezależnie od warunków atmosferycznych i pory dnia. Te dwie rzeczy zawsze wytykam każdemu producentowi samochodów, ponieważ nie cierpię, gdy auto stara się wiedzieć lepiej ode mnie, co ma robić. Ale Peugeota muszę dla odmiany również pochwalić za coś, co jak dla mnie jest rozwiązaniem lepszym, nie irytującym, bezawaryjnym i praktycznie bezkosztowym w eksploatacji, a które coraz trudniej już spotkać nawet w małych i tanich samochodach. Hamulec postojowy obsługiwany dźwignią, nie elektrycznymi siłownikami. Taki jest na pokładzie nowej „208” i chwała Peugeotowi za to. Z niuansów, na które – idę o zakład – prawie nikt uwagi nie zwraca, w oczy natychmiast rzuciła mi się praca wycieraczek szyby czołowej i spryskiwaczy tejże. Otóż Peugeot 208 to jak dotąd jedyny, naprawdę jedyny samochód, którym jeździłem, a który rozwiązanie spryskiwania szyby ma przemyślane i zrealizowane po mistrzowsku. Nie występuje tu bowiem ani przez chwilę zjawisko jakże częste w innych różnej maści modelach, polegające na bezsensownym szorowaniu piór wycieraczek po suchej szybie. Dlaczego? Bo jeśli włączysz spryskiwacz na krótką chwilę, wycieraczki włączą się tylko raz, góra dwa – i koniec. Nie będą cztery czy pięć razy szorować dawno już suchej szyby, a potem – po dłuższej chwili – nie włączą się po raz szósty, aby zebrać jeszcze rzekomo pozostałe smugi. Takie rzeczy to coś, na co nie zwraca się uwagi, ale warto je wyłapywać i o nich mówić, bo potrafią odmienić ogólny odbiór samochodu. Zatem przejdźmy dalej.

WNĘTRZE INNE NIŻ… INNE

Niuansem z całą pewnością nie jest duża przestronność wnętrza, dająca zauważyć się od razu po otwarciu drzwi. Z przodu w nowym Peugeocie 208 siedzi się jak w samochodzie klasy C i stwierdzenie to nie jest absolutnie żadną przesadą. Ukształtowanie deski rozdzielczej, poprowadzenie słupków i linii dachu dają wrażenie przebywania w samochodzie większym niż „208” w rzeczywistości jest. Zastosowana już w poprzedniej generacji sztuczka w postaci wywyższenia zegarów ponad kierownicę i zmniejszenia jej ma tu również znaczenie, bo cały układ kokpitu potęguje wrażenie większej niż faktyczna ilości miejsca w środku. Obsługa dzięki temu co prawda idealna nie jest, nie raz i nie dwa rozwiązanie wymyślone przez projektantów Peugeota było krytykowane, bo rzeczywiście wymaga chwili przyzwyczajenia, ale to podkreślić należy z całą stanowczością – tylko chwili. Bowiem już po kilku kilometrach łapiesz się na tym, że ten niewielki, spłaszczony o góry i u dołu, dwuramienny wolant, o ile będzie dobrze ustawiony, nie zasłania zegarów, nie przeszkadza w sprawnym manewrowaniu samochodem, a czasami wręcz to ułatwia. Chociaż układ kierowniczy nie jest tak bezpośredni, jak się wydaje, bo od skrajnego w prawo do skrajnego w lewo położenia kół dzielą prawie trzy pełne obroty kierownicą, to jednak w czasie jazdy odnosi się inne wrażenie. Dzięki temu, że kierownica jest mała, kierowca jak gdyby czuje, że auto jest zwinne jak gokart, co oczywiście prawdą nie jest, bo mały Peugeot nastawiony jest głównie na zapewnienie pasażerom komfortu jazdy. Coś jednak jest w takim a nie innym sposobie pracy układu kierowniczego, że daje wrażenie bardzo dopracowanego pod względem dawania przyjemności z operowania kierownicą. Wspomniane zawieszenie ma kilka cech wyróżniających je w tej klasie aut. Jest bardzo ciche, tak jak wspomniałem, nastawione na komfort, ale bez wywoływania stanów lękowych u kierowcy zbliżającego się właśnie do ciasnego łuku. I chociaż auto przyciśnięte do muru w zakręcie zauważalnie się wychyla, to jest całkowicie bezpieczne i sterowne, czego nie ułatwiają choćby zamontowane na testowanym egzemplarzu opony zimowe wątpliwej klasy. Znając taką a nie inną charakterystykę pracy zawieszenia, można się tylko domyślać, jak dobrze będzie jeździło nowe 208 GTi.

Najprzyjemniejsza jest jazda z prędkościami rzędu 90-100 km/h, gdy silnik mruczy gdzieś w tle, komputer wyświetla zużycie paliwa na poziomie ok. 3,0-3,5 l/100 km, a zawieszenie filtruje 90% tego, co trafia pod koła.

Wracając jeszcze na chwilę do wnętrza, należy wspomnieć o kilku rozwiązaniach w nim zawartych. Zegary umieszczone nad kierownicą mają wskazówki prędkościomierza i obrotomierza poruszające się w przeciwnych kierunkach, świetnie wyglądający i praktyczny w obsłudze rząd „samolotowych” przełączników pod wyświetlaczem multimediów i wspomniany 7-calowy wyświetlacz wystający ponad deskę rozdzielczą, niestety niezbyt przyjazny w odbiorze. Otóż, aby za jego pomocą zmienić siłę lub temperaturę nawiewu, trzeba niepotrzebnie odrywać wzrok od drogi, aby trafić palcem w dany punkt na ekranie, co w porównaniu do tradycyjnych pokręteł/przycisków jest rozwiązaniem w moim odczuciu po prostu gorszym. Sam wyświetlacz, gdy auto jest zimne na przykład po nocnym postoju, reaguje na dotyk z dużym opóźnieniem, sytuacja poprawia się dopiero, gdy we wnętrzu zapanuje wyższa temperatura. Na to jednak niestety trzeba poczekać. 1,5-litrowy diesel łapie bowiem temperaturę pracy bardzo powoli, dopiero po kilkunastu przejechanych kilometrach elektroniczny wskaźnik temperatury płynu chłodzącego zaczyna świecić coraz to wyższymi kreskami, co w praktyce oznacza, że aby z nawiewów zaczęło lecieć ciepłe powietrze, trzeba po prostu czekać. Wadą w moim odczuciu jest również to, że nawet gdy ustawisz wysoką temperaturę nawiewu i wyłączysz układ, do wnętrza będzie napływało zimne powietrze z zewnątrz, co nie występuje w autach z tradycyjnym pokrętłem do regulacji temperatury nawiewu powietrza – w nich, nawet bez uruchamiania silnika dmuchawy można sprawić, aby do wnętrza wpadało ciepło. Poza tym, wnętrze auta nie rozczarowuje. Wspomniana już duża przestronność, ograniczona tylko wielkością miejsca na nogi dla pasażerów tylnej kanapy, spowodowaną taką, a nie inną długością auta, całkiem praktyczny i mieszczący dojazdowe koło zapasowe, chociaż niezbyt imponujący przestronnością, 311-litowy bagażnik, bardzo wygodne przednie fotele. A pod maską silnik, będący mocnym punktem samochodu.

ŚWIETNY DIESEL

Nawet nie chodzi o to, że jego dźwięk jest całkiem przyjemny i nie męczy podczas jazdy, zarówno szybszej pozamiejskiej, jak i powolnej w mieście. To oczywiście bardzo pożądana cecha wysokoprężnej jednostki napędowej zamontowanej w tak niewielkim i siłą rzeczy niezbyt bogatym w elementy wygłuszające nadwoziu, ale w tym przypadku nie dominująca. Na pierwszy plan wysuwa się bowiem umiejętność takiego pobierania przez silnik oleju napędowego ze zbiornika, aby przy małej jego pojemności, wynoszącej 44 litry, starczyło go na przejechanie 1000 kilometrów. Mowa tu o jeździe normalnej i niekoniecznie cały czas pozamiejskiej, bo silnik zużywa naprawdę niewiele paliwa nawet w miejskich korkach. Testowe zużycie na poziomie 4,4 l/100 kilometrów rekordowe może nie jest, ponieważ większy i cięższy Opel Combo z tym samym silnikiem zużył w teście jeszcze mniej paliwa, ale pozwala cieszyć się naprawdę niskimi kosztami eksploatacji i daje przyjemne poczucie, szczególnie jeśli jeździsz dużo, niewydawania zbędnie pieniędzy. Duży wpływ na takie wyniki spalania ma 6-biegowa przekładnia manualna, która w trasie pozwala zachować niskie obroty silnika. Co ważne, przy całym swoim talencie do oszczędności, jednostka Peugeota ma w sobie wystarczająco dużo ikry, aby sprawnie napędzać ważący tylko 1090 kilogramów samochód. Do prędkości 100-110 km/h jazda potrafi być całkiem dynamiczna, powyżej trzeba wziąć pod uwagę, że 102 KM potrzebują przestrzeni do napędzenia auta. Najprzyjemniejsza jest jazda z prędkościami rzędu 90-100 km/h, gdy silnik mruczy gdzieś w tle, komputer wyświetla zużycie paliwa na poziomie około 3,0-3,5 l/100 km, a zawieszenie filtruje 90% tego, co trafia pod koła. Tu uwydatnia się natura Peugeota, będącego przecież marką francuską, a te od zawsze słynęły z produkcji samochodów potrafiących rozpieszczać swoich pasażerów komfortem. Najnowsze 208 też to potrafi, mimo że jest tylko miejskim maluchem.

CHWILA ZADUMY

Testowany egzemplarz wymaga wyłożenia w salonie 80 300 złotych. Zostawiłem tę kwestię na koniec, bo warto się nad nią dłużej zastanowić już po przeczytaniu tego tekstu. Pieniądze te pozwalają na zakup samochodu czterometrowego, dosyć dobrze wyposażonego, bardzo oszczędnego, dobrze jeżdżącego, tu moja prywatna opinia – ładnego. Ale to bardzo dużo pieniędzy jak za taki samochód. I nie jest to zarzut do Peugeota, bo nie on jest tu winny, a cały rynek. Kiedyś za tę kwotę kupowało się dobrze wyposażone 407, Vectrę, Passata, Mondeo – tak było. Teraz możesz mieć co najwyżej średnio wyposażonego, za to bardzo oszczędnego malucha. Niech ktoś mi powie, w którą stronę to wszystko zmierza? Gdzie leży granica rozsądku, powyżej której ludzie po prostu zmądrzeją i przestaną kupować nowe samochody, aby sprowadzić na ziemię całe to motoryzacyjne towarzystwo, wyceniające swoje produkty czasami naprawdę ponad miarę? Ktoś powie, że te miliardowe zyski koncernów motoryzacyjnych idą na rozwój motoryzacji, na nowe technologie, na poprawę bezpieczeństwa. Ogólnie rzecz biorąc tak, ja jednak wolałbym móc kupić przyzwoity samochód tej klasy za połowę tej kwoty i nie musieć płacić za bzdurne normy nakładane na producentów samochodów, wytwarzających rzekomo najbardziej zatruwające środowisko, złowrogie maszyny. Wolałbym nie płacić za obowiązkowe kamery, które za chwilę w każdym samochodzie będą rejestrować moją podobiznę i wysyłać ten obraz nie wiadomo gdzie. Wolałbym nie mieć w aucie szeregu całkowicie niepotrzebnych mi czujników, systemów i radarów, które mnie osobiście tylko przeszkadzają w jeździe i gdy tylko mogę, to je wyłączam, ale zapłacić za nie w salonie po prostu muszę, bo bez nich samochodu już nikt sprzedawać nie może. Mam wielką nadzieję, że jeszcze wrócą czasy, gdy samochód będzie kosztował tyle, ile rzeczywiście jest warty.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: diesel, turbodoładowany, 1499 cm3
Skrzynia biegów: manualna 6-biegowa
Moc maksymalna: 102 KM przy 3500 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 250 Nm przy 1750 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 10,2 s
Prędkość maksymalna: 188 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 4,1 l/100 km
Zużycie paliwa na trasie testowej: 4,5 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 4,4 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej Active: od 72 600 zł
Cena egzemplarza testowanego: 80 300 zł

DANE TECHNICZNE

SERWIS/GWARANCJA

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Citroen C4 Cactus 1.2 PureTech 130 Shine

8 grudnia 2019 12 czerwca 2024

A NIECH ROŚNIE!

Hmmm… Citroën C4 Cactus. Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy, gdy otrzymałem zaproszenie do przetestowania tego modelu Citroëna, była mniej więcej taka – prędzej mi kaktus na ręku wyrośnie, niż ten samochód nazwę flotowym. No i teraz, po kilkuset kilometrach spędzonych za jego kierownicą, muszę tylko wybrać dłoń, na której będę hodował sobie kolczastą roślinkę…

C4 Cactus w swojej drugiej odsłonie nie robi już takiego zamieszania wszędzie, gdzie tylko się pojawi. Ludzie przywykli. Światu spowszedniał trochę zabawkowo-dziwaczny wygląd karoserii i da się już przejechać Cactusem przez miasto bez powodowania skrętu odcinka szyjnego kręgosłupa u praktycznie każdego mijanego przechodnia. Gdy zaparkujesz swojego „innego” C4 na podjeździe, sąsiad już nie będzie przesiadywał w oknie z pytającą miną, co to w ogóle jest. Citroën zrobił duże zamieszanie pierwszym Cactusem, tym drugim niejako podtrzymał tradycję, lecz już jakby bez sensacji. Nowy C4 Cactus upodobnił się do najnowszej „C3” i może dlatego jego aparycja jest mniej kontrowersyjna. Nie jest to jednak tak bardzo istotna kwestia dla flotowca, bardziej dla kierowcy firmowego, któremu przyjdzie zmierzyć się z całą otoczką serwowaną mu przez to francuskie auto. Bo tu naprawdę wszystko jest zrobione inaczej.

MEBLARSKIE WNĘTRZE

Po zajęciu miejsca we wnętrzu, od razu widzisz, że nie ruszysz tak po prostu. Nie uruchomisz silnika i nie odjedziesz, jak ma to miejsce w wielu innych samochodach. Najpierw musisz się z Cactusem trochę oswoić. Szerokie, mega wygodne fotele, które nie zwężają się ku górze i przypominają raczej meble ze sklepu niż samochodowe siedziska, już na starcie zapowiadają komfortową podróż. Brak kratki nawiewu od strony pasażera, uchylne, a nie opuszczane szyby w tylnych drzwiach, czy brak obrotomierza nawet w bogato wyposażonej wersji Shine, zauważasz chwilę potem. I wiesz już, że tu nudy nie będzie. Uruchamiasz silnik. 131 KM nie brzmią tak, jakby były chętne do galopu. Słychać wyraźnie, że silnik należy do gatunku tych z amputowanym jednym cylindrem, ale ani trochę nie da się tego wyczuć na drodze. Samochód przemieszcza się naprawdę żwawo, jednostka napędowa chętnie i stosunkowo łatwo wchodzi na wyższe obroty i jeśli zechcesz Cactusa trochę przegonić, nie będzie to dla niego męczarnią. Może być to jednak męczarnia dla Ciebie jako kierowcy, zależy to od tego, jak bardzo wrażliwy jest Twój narząd słuchu. Ponieważ wnętrze nie jest bardzo dobrze wyciszone, w kabinie, podczas jazdy na wyższych obrotach lub z prędkościami rzędu 120 km/h i więcej, słychać – odpowiednio – silnik i szumy powietrza opływającego nadwozie. Słychać wyraźnie i z tym trzeba się pogodzić. Można temu zaradzić jeżdżąc wolniej i zmieniając przełożenia odpowiednio wcześnie. Tu jedna uwaga – skrzynia biegów, choć sama w sobie jest bardzo w porządku, to jej lewarek czasem pracuje z lekkim oporem. Czasem też da się słyszeć dźwięki pochodzące z układu napędowego, takie jak moment zazębienia się kół w przekładni lub załączenia sprzęgła. Sytuacja ulega znacznej poprawie w chwili, gdy większą uwagę przykładasz do wciskania pedału do podłogi – widocznie Cactus jest pod tym względem bardziej wymagający. Wracając do jednostki napędowej, pojemność 1.2, trzy cylindry i 131 KM to nie są liczby do siebie pasujące – tak mógłbyś pomyśleć. Ale tutaj taka kombinacja sprawdza się świetnie. Wspomniałem o żwawości silnika i jest ona naprawdę mile zaskakująca. Szczególnie dobre wrażenie robi elastyczność przy prędkościach od 100 km/h – po takim silniku nie spodziewałbyś się takich reakcji. I chociaż po wciśnięciu pedału gazu, standardowo dla jednostek tego typu, musi minąć krótka chwila, zanim Cactus zrozumie, czego od niego oczekujesz, ale gdy to nastąpi, Citroën przyspiesza bardzo sprawnie. Zużycie paliwa jest na poziomie takim, że trudno się do niego przyczepić. Cactus – jak sama nazwa wskazuje – nie jest łakomy na płyny i testowe zużycie na poziomie 5,8 l/100 km uznaję za bardzo dobry wynik. Gdy ruszałem w testową drogę, auto miało na liczniku zaledwie 445 kilometrów, tak więc spalanie po dotarciu jednostki napędowej zapewne jeszcze spadnie.

Dlatego też, jeśli Twoi firmowi kierowcy lubią poszaleć w zakrętach, kup im Cactusa – jest wyśmienitym lekarstwem dla tych, którzy widząc łuk drogi, nie chcą zbytnio zdejmować nogi z gazu.

ŚRODEK SPOWALNIAJĄCY

Teraz coś, co firmowemu kierowcy może się nie spodobać, Tobie zaś może pozwolić zaoszczędzić trochę środków z flotowego budżetu. Sam silnik zachęca do dynamicznej jazdy, ale zawieszenie i układ kierowniczy nie do końca podążają tą samą drogą. Dlatego też, jeśli Twoi firmowi kierowcy lubią poszaleć w zakrętach, kup im Cactusa – jest wyśmienitym lekarstwem dla tych, którzy widząc łuk drogi, nie chcą zbytnio zdejmować nogi z gazu. Jeżdżąc tym samochodem, będą musieli zwyczajnie zmienić przyzwyczajenia, bo chociaż jazda Citroënem jest w pełni bezpieczna i auto w każdych warunkach jest stabilne, to czuć wyraźnie, że ten model został skonstruowany z myślą o tych, którzy cenią sobie przede wszystkim komfort. C4 Cactus, mimo chwilami trochę zbyt mocno słyszalnej pracy zawieszenia, potrafi dać go w dużej ilości, nie prowokuje swoim charakterem do ostrych manewrów, a przyciśnięty do muru podczas ich wykonywania daje całym sobą znać, że nie czuje się dobrze w takich sytuacjach. Przechyły nadwozia i brak chęci układu kierowniczego do rozmowy z kierowcą w trakcie dynamicznej jazdy są jasnymi sygnałami, że 131 KM możesz w pełni wykorzystać tylko na prostych odcinkach dróg.

Cechy praktyczne, mimo że wygląd nadwozia na to nie wskazuje, są tu dosyć dobrze rozwinięte. Miejsca z przodu jest dużo, można się wygodnie rozsiąść i jedynie mało użyteczny podłokietnik między fotelami jest do poprawy. Siedzi się stosunkowo wysoko, ale nie za wysoko, i podczas gdy nieraz, po maksymalnym opuszczeniu fotela wciąż brakowało mi jeszcze kilku centymetrów do pełnego „czucia samochodu”, tutaj nie miałem wrażenia, że siedzę zbyt wysoko. Miejsca nad głową wystarcza w zupełności, nawet przy uwzględnieniu panoramicznego dachu zamontowanego w testowanym egzemplarzu. Z tyłu przestrzeni wystarcza natomiast tylko na nogi, ponieważ nad głowami dorosłych pasażerów o wzroście około 180 cm jest jej zbyt mało. Bagażnik o pojemności 348 litrów jest jak na codzienne potrzeby wystarczający, można go powiększyć poprzez złożenie tylnej kanapy, ale wtedy nie ma co liczyć na równą przestrzeń ładunkową – po położeniu oparć tylnych siedzeń powstaje spory próg. Kilka słów należy napisać o obsłudze samochodu. Ona także jest niestandardowa. Wspomniałem już o braku obrotomierza, co dla kierowcy niewprawnego w jeździe „na słuch” może być pewnym utrudnieniem w ocenie tego, kiedy należy zmieniać biegi. Natomiast trzeba zaznaczyć, że dość dobrze dający o sobie znać dźwięk trzycylindrowej jednostki plus wskaźnik podpowiadający moment zmiany przełożeń, nie pozwolą nie zauważyć chwili odpowiedniej do zmiany przełożeń. Dlatego też dosyć okrojone wskazania, które kierowca otrzymuje na wyświetlaczu zastępującym tradycyjne zegary, nie rażą i nie utrudniają jazdy. Chwili przyzwyczajenia potrzeba natomiast, aby nauczyć się sprawnie obsługiwać wyświetlacz centralny, umiejscowiony na szczycie deski rozdzielczej. Służy on do obsługi multimediów, układu wentylacji/klimatyzacji, czy różnych ustawień samochodu. System jest jak przystało na obecne czasy nowoczesny, daje możliwość zmiany kolorów na wyświetlaczu i dopasowania wielu funkcji auta pod swój gust. Jako że oprócz sześciu przycisków, pod wyświetlaczem na desce rozdzielczej nie ma innych, trzeba prawie wszystkie funkcje samochodu obsługiwać dotykowo. Podczas jazdy może to chwilami przeszkadzać, bo nic nie zastąpi standardowego przycisku, ale sprawne operowanie wirtualnymi guzikami wyświetlacza wchodzi w krew stosunkowo łatwo i – co należy podkreślić – do tego samochodu takie rozwiązanie po prostu pasuje.

Na koniec całkowicie szczera, moja prywatna opinia o tym samochodzie, pomijająca wszelkie wymienione wyżej minusy. Otóż jeździ się nim naprawdę przyjemnie i jeśli chcesz przełamać codzienność czasem żmudnej pracy kierowców samochodów służbowych, to tym Citroënem zrobisz to pierwszorzędnie. Jedni Cię za to pochwalą, drudzy zganią, ale na pewno nikt nie pozostanie obojętny wobec takiego narzędzia pracy, jakim jest Citroën C4 Cactus.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

Materiał ukazał się w numerze 1-2 2019 magazynu „Flota”

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: benzynowy, turbodoładowany, 1199 cm3
Skrzynia biegów: manualna 6-biegowa
Moc maksymalna: 131 KM przy 5500 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 230 Nm przy 1750 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 8,1 s
Prędkość maksymalna: 208 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 6,2 l/100 km – dane dla wersji z automatyczną skrzynią biegów
Zużycie paliwa średnio w teście: 5,8 l/100 km

DANE TECHNICZNE

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Skoda Kamiq 1.0 TSI 95 KM Ambition

3 grudnia 2019 12 czerwca 2024

PEWNIAK NUMER 3

Skoda nie zaprzestaje swojej ofensywy, skierowanej do wszystkich tych, którzy chcą jeździć crossoverem. Po Kodiaqu i Karoqu wytoczyła najmniejsze działo, ale za to największego kalibru. W teście nowa Skoda Kamiq 1.0 TSI.

Ta ofensywa to oczywiście nie atak, ale łowienie na haczyk, kuszenie i zachęta, które to działania Skoda kontynuuje trzecim modelem, ubranym w nadwozie będące obecnie ucieleśnieniem marzeń wielu kierowców. I wspomniany największy kaliber nie jest z mojej strony żadnym nadużyciem, ponieważ to właśnie Kamiq z całej trójki „SUV-o-crossoverów” czeskiej marki najskuteczniej razi swoimi argumentami tych, którzy poszukują samochodu z podwyższonym zawieszeniem, świetnego na drodze i bardzo przyjaznego w codziennym użytkowaniu. Nie Karoq, który jest skądinąd bardzo dobrym samochodem, nie Kodiaq, który jest jeszcze lepszy, ale właśnie Kamiq ma w sobie największy ładunek sensu, w odniesieniu do potrzebnych na jego zakup pieniędzy. Najnowsza Skoda, kosztująca w najtańszej wersji 67 150 złotych, jest tańsza od najtańszego Karoqa o 24 600 złotych, a najtańszy Kodiaq wymaga wyłożenia dodatkowych 40 850 złotych. To bardzo dużo pieniędzy. W porządku – ktoś powie – ale to nieporównywalne samochody. W porządku – odpowiem – ale tylko jeśli chodzi o Kodiaqa, bo Karoqa jestem w stanie do Kamiqa przyrównać prawie pod każdym względem. Zaczynamy.

Tak jeżdżącego po zakrętach niewielkiego crossovera popularnej marki możesz szukać długo i namiętnie, a finalnie i tak wrócić do Skody, oddając jej honor.

NADWOZIE I WNĘTRZE – JEDNE Z NAJWIĘKSZYCH W KLASIE

Nie biegałem z miarką po wnętrzach każdego miejskiego crossovera sprzedawanego na polskim rynku, ale nie muszę – rzut oka, posadzenie czterech liter na każdym z pięciu miejsc i spędzenie choćby kilku chwil we wnętrzu czeskiego auta wystarcza, żeby stwierdzić – to jest jeden z najprzestronniejszych samochodów w swojej klasie. Dokłada do tego 400-litrowy bagażnik, dużo pojemnych schowków i jeszcze więcej sprytnych rozwiązań, czyniących korzystanie z tego samochodu czynnością po prostu przyjemną. Po zajęciu miejsca w wygodnym fotelu, ustawieniu dobrze leżącej w dłoniach kierownicy, wyregulowaniu ustawień samochodu pod swój gust, masz wrażenie, że auto jest większe niż w rzeczywistości. Ale nie ruszyłeś nawet z miejsca, i chociaż wrażenie to potwierdzi się również podczas jazdy, to już na postoju odczuwasz to jako zaletę. Bo mimo złudzenia większych niż rzeczywiste rozmiarów, auto nie sprawia żadnych problemów w sprawnym zajmowaniu miejsc parkingowych i manewrowaniu ciasnymi uliczkami miasta. 400 litrów bagażnika to wielkość wystarczająca do pochłaniania cotygodniowych zakupów, ale minusem tylnej części nadwozia, służącej do transportu czegoś innego niż pasażerowie, jest to, że gdy złożysz dzielone w proporcjach 1/3 oparcie tylnej kanapy, na podłodze bagażnika powstaje całkiem sporej wysokości próg – Kamiq chyba nie chce, abyś woził nim dłuższe przedmioty. Wszelkie mniejsze szpargały możesz pochować w kabinie, korzystając ze wspomnianych schowków i odkrywając przy tym szereg praktycznych rozwiązań, które w niej zastosowano. Po otwarciu drzwi kierowcy możesz nawet nie zwrócić na to uwagi, ale w ich wnętrzu znajduje się – wzorem lepiej pozycjonowanego Superba – parasolka. Są też niewielkie kieszenie po bokach oparć przednich foteli, czy też uchwyt przy szybie czołowej na bilety parkingowe. Na zewnątrz zaś, w mroźne poranki, zawsze czeka na Ciebie skrobaczka do szyb, schowana sprytnie pod klapką wlewu paliwa. To wszystko jest standardowym wyposażeniem każdego Kamiqa, tak jak i elementy w stylu LED-owych reflektorów przednich i świateł tylnych, czy systemów utrzymywania samochodu na pasie ruchu i kontroli odstępu od poprzedzającego pojazdu z funkcją awaryjnego hamowania. I o ile LED-owe reflektory są super, o tyle system utrzymywania auta na pasie ruchu swoim działaniem bardziej irytuje niż pomaga, a irytacja ta może być tym większa, że aktywuje się on zawsze po każdorazowym włączeniu zapłonu i trzeba pamiętać, żeby za każdym razem go wyłączać. W przeciwnym wypadku, od prędkości 60 km/h wzwyż, zacznie wtrącać się w jazdę nawet wtedy, gdy nie jest to konieczne.

GDY JUŻ O TYM WSPOMNIAŁEM…

…to pociągnę ten temat. Temat jazdy oczywiście. W Kamiqu 1.0 TSI 95 KM towarzyszą jej bowiem uczucia od zachwytu, do lekkiego rozczarowania. Zachwycać się z całą pewnością można tym, jak to auto się prowadzi, bo jak na swoje rozmiary i cenę, prowadzi się znakomicie. Tak jeżdżącego po zakrętach niewielkiego crossovera popularnej marki możesz szukać długo i namiętnie, a finalnie i tak wrócić do Skody, oddając jej honor. Kamiq jest po prostu w ścisłym topie modeli tej wielkości pod względem prowadzenia, czym naprawdę zaskakuje – oczywiście bardzo pozytywnie. Zawieszenie świetnie łączy sprzeczności w stylu zapewnienia frajdy z jazdy, komfortu resorowania i najzwyklejszego w świecie spokoju na drodze. Praca układu jezdnego w sytuacji, gdy samochód porusza się na przykład po brukowanej nawierzchni, to rzecz bez wątpienia do skopiowania przez niektórych producentów nawet większych/droższych samochodów. Auto tłumi nierówności zadziwiająco cicho, nie przenosi do wnętrza praktycznie żadnych drgań, pozostawiając swoich pasażerów w świętym spokoju. A gdy na drodze pojawią się zakręty, zamiast westchnąć, myśląc, że zbliża się ta nieprzyjemna część codziennego obcowania z crossoverem, zaczynasz się uśmiechać i nawet na chwilę nie odejmujesz gazu. A Kamiq nic sobie z tego nie robi. Jego nadwozie w szybkich łukach wychyla się tylko nieznacznie, a układ kierowniczy – chociaż pracujący lekko – nie zniechęca do tego, aby wykorzystywać możliwości układu jezdnego. Zniechęcać do tego może za to silnik. Na co dzień, w normalnym tempie przemieszczania się, do osiągów prezentowanych przez podstawową jednostkę napędową Kamiqa nie można mieć zastrzeżeń. Jak na swoje 3 cylindry, zapewnia dynamikę, która w mieście jest dobra, a na trasie przeciętna, ale wystarczająca. Natomiast w sytuacji, gdy musisz lub chcesz pojechać rzeczywiście szybko, silnik najzwyczajniej w świecie nie daje rady. Ani elastyczność, ani przyspieszenie ze startu zatrzymanego nie są jego mocną stroną i musisz o tym pamiętać, wybierając go w słabszej, 95-konnej odmianie. Jest jeszcze 115-konna, współpracująca z 6-biegową skrzynią manualną, ale droższa o 4500 złotych, jeśli więc Kamiqa będziesz wykorzystywać głównie w mieście, możesz ją sobie darować. Kolejnym rozczarowaniem może okazać się zużycie paliwa. Ale tu od razu spieszę z wyjaśnieniem, że można nazwać to rozczarowaniem tylko w jednej, konkretnej sytuacji – gdy porównać Kamiqa do siostrzanej Fabii z tym samym silnikiem. 95 koni w miejskim aucie klasy B pochłaniało 4,9 l na każde 100 przejechanych kilometrów. Natomiast te same 95 koni w Kamiqu potrzebowało już 5,6 l/100 km. To oczywiście nie jest dużo, ale napisałem o tej różnicy również z pewnego względu – otóż często bywa tak, że to, co modne, swoje kosztuje. Wyższe nadwozie i o ponad 100 kilogramów większy ciężar Kamiqa robią tu swoje i nie jest on w stanie zbliżyć się do Fabii pod względem ekonomii eksploatacji, ale jest to cena, którą i tak wielu z przyjemnością zapłaci.

Na koniec dwie ciekawostki. Pierwsza to fakt, że Kamiq jako na wskroś nowoczesny samochód, nowoczesnością tą chce się mocno wyróżnić, ale pod pewnym względem przesadził. W kabinie bowiem nie znajdziesz ani jednego wejścia USB-A, są za to dwa bardzo wygodnie umieszczone wejścia USB-C. Standard ten nie rozpowszechnił się jednak jeszcze na tyle, aby wprowadzać go jako jedyny słuszny, tak więc tutaj dla małej Skody mała kreska. Natomiast druga ciekawostka jest już dla czeskiego auta dużym plusem. Mianowicie Kamiq, będący przedstawicielem popularnej i – niesłusznie już – kojarzonej z niedrogimi samochodami marki, ma pewną cechę, którą zawstydza swojego lepiej pozycjonowanego kuzyna z bratniej stajni Volkswagena. Otóż Skoda ma w kabinie po prostu lepsze materiały wykończeniowe. Taka pierwsza z brzegu deska rozdzielcza Volkswagena T-Roca jest zwyczajnie twarda jak skała, natomiast w Skodzie przyjemnie ugina się pod palcami i w dotyku sprawia wrażenie o wiele lepiej wykonanej. Nie jest to może najważniejsze, a dla niektórych osób w ogóle nieważne, ale jeśli ktoś powie Ci kiedyś, że kupując Kamiqa kupiłeś „biedniejszego Volkswagena”, użyj tego argumentu i ustrzel swojego rozmówcę – analogicznie jak na wstępie – najmniejszym działem, za to największego kalibru.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: benzynowy, turbodoładowany, 999 cm3
Skrzynia biegów: manualna 5-biegowa
Moc maksymalna: 95 KM
Maksymalny moment obrotowy: 175 Nm w zakresie 2000–3500 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 11,1 s
Prędkość maksymalna: 181 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 5,7 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 5,6 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej 1.0 TSI 95 KM Ambition: od 73 500 zł
Cena egzemplarza testowanego: 81 150 zł

DANE TECHNICZNE

SERWIS/GWARANCJA

WARTOŚĆ REZYDUALNA

ZDJĘCIA

Wrażenia z jazdy

Opel Astra 1.4 Turbo 125 KM 120 Lat

23 listopada 2019 11 czerwca 2024

ZŁOTA POLSKA JESIEŃ

Tak się złożyło, że okoliczności przyrody dopasowały się do prezentowanego akurat w tym czasie samochodu. A może na odwrót… W teście Opel Astra 1.4 Turbo z jubileuszem w nazwie.

Dla widocznego na powyższym zdjęciu Opla Astry obecny czas to już jesień żywota. Właśnie zadebiutowała wersja po modernizacji, mająca do 2021 roku i debiutu nowej generacji zapewnić przypudrowanie zmarszczek kompaktowemu modelowi Opla, który jednak, trzeba przyznać, starzeje się z klasą, dlatego też i pudru nie było potrzeby używać zbyt dużo. Nowy model z zewnątrz bardzo niewiele się zmienił, ale zajmijmy się obecną jeszcze w salonach sprzedaży wersją sprzed modernizacji. Pamiętam jak dziś, że zaraz po premierze tego modelu miałem okazję na kilkuset kilometrowej trasie przetestować wersje z silnikami 1.0 Turbo i 1.4 Turbo, z tym że ten drugi w mocniejszej, 150-konnej wersji. Wrażenia miałem bardzo pozytywne, szczególnie litrowa jednostka napędowa zaskoczyła mnie tym, jak potrafi napędzać Astrę – sprawnie, cicho i oszczędnie. Silnik 1.4 również zaskoczył mnie na plus przede wszystkim dużą poprawą w oszczędzaniu paliwa, ponieważ poprzednia generacja z motorem o tej samej pojemności i mocy 140 KM nie była oszczędnym samochodem. Ogólnie rzecz biorąc, obecna Astra to dla Opla w pewnym sensie model przełomowy, jeżeli chodzi o tę klasę samochodów, ponieważ auto ma wiele cech, których żadna Astra dotąd nigdy nie miała. Ale o tym później.

COŚ SIĘ KOŃCZY

Trudno rozsądzać zasadność i sensowność decyzji, która pozbawi gliwickie zakłady Opla dalszej produkcji Astry nowej generacji, czyli tej wytwarzanej od 2021 roku. Taka decyzja z pewnością podyktowana była względami biznesowymi, bo na pewno nie chęcią zmiany czegoś na lepsze w procesie produkcji samochodu. Gliwicka fabryka jest bowiem jednym z najlepszych zakładów Opla na świecie pod względem jakości opuszczających ją produktów. Na to miano zasłużyła sobie przez lata wytwarzania choćby poprzednich generacji Astry. Za dwa lata ten model będzie zjeżdżał z taśm za naszą zachodnią granicą, tym przyjemniej było wsiąść do testowanego egzemplarza, wiedząc, że Polacy zmontowali go w jeden solidny kawałek samochodu. Bo aktualna jeszcze Astra rzeczywiście takie wrażenie po sobie pozostawia. Jest to właśnie jedna z tych cech, której w mojej opinii żaden poprzedni model Opla w tym segmencie nie miał – wrażenie obcowania z samochodem zmontowanym tak porządnie, że poprzednia Insignia mogłaby się od prezentowanej Astry pod tym względem czegoś nauczyć. Zaraz po zajęciu miejsca na fotelu kierowcy i dotknięciu świetnej kierownicy, można poczuć się jak w samochodzie lepiej postrzeganych marek. W środku nic nie trzeszczy, wszystko jest bardzo dobrze zmontowane i jedynie trochę zbyt „plastikowa” dźwignia zmiany biegów psuje ogólny, bardzo pozytywny odbiór wnętrza. Opel wypracował nawet coś w stylu swojego własnego sposobu pracy wszelkich przycisków i przełączników w kabinie, dzięki czemu z zamkniętymi oczami byłbym w stanie zgadnąć, w jakiej marki samochodzie próbuję właśnie wyłączyć system start-stop, czy opuścić szybę w drzwiach bocznych. Cała obsługa pokładowej elektroniki jest bardzo łatwa. To nie jest już poprzedni model, najeżony guzikami na konsoli środkowej, gdzie trzeba było chwili zawahania zanim włączyło się to, co chciało się włączyć. Obecnie, dzięki systemowi multimedialnemu z dotykowym ekranem i niewielkiej liczbie przycisków, obsługa jest dużo bardziej intuicyjna. Po prostu łatwa. Wciąż jednak nie przywykłem i do znudzenia będę to powtarzał, że nie przywyknę do braku możliwości wyłączenia czujnika zmierzchu. Pod tym względem widzę jednak dużą poprawę w jego działaniu w stosunku choćby do opisywanej wcześniej Insignii, która uparcie jeździła na włączonych światłach mijania w słoneczne dni. Astra nie strzela już takich gaf, czujnik jest tak dobrze skalibrowany, że nie panikuje niepotrzebnym włączaniem świateł mijania przy przejeżdżaniu na przykład pod wiaduktami i aktywuje je dopiero wtedy, gdy jest to rzeczywiście potrzebne. Jeśli zaś chodzi o przestrzeń we wnętrzu i związany z nią komfort podróżowania, Astra jest samochodem dla czteroosobowej rodziny w zupełności wystarczającym. Co prawda bagażnik wersji hatchback o pojemności 370 litrów rekordowy w klasie nie jest i jego podłoga nie sprawia wrażenia takiej, która może wytrzymać położenie na niej naprawdę ciężkich przedmiotów, ale jeżeli nie wykorzystujemy samochodu do transportu materiałów budowlanych i nie chcemy przewozić na raz połowy swojego dobytku, to Opel da sobie radę. Fotele są bardzo wygodne, dobrze trzymają i nie pozostawiają wrażenia zmęczenia nawet po długiej podróży. Tylna kanapa zaś jest wyprofilowana raczej pod dwie osoby. Trzecia, siedząca na środku, nie będzie się dobrze czuła w długiej trasie. Zarówno z przodu, jak i z tyłu miejsca w kabinie w zupełności wystarcza, auto nie jest klaustrofobiczne i szczególnie siedząc na przednich fotelach ma się wrażenie przebywania w większym samochodzie.

JEDEN Z NAJLEPSZYCH

Powyższe określenie odnosi się do układu jezdnego Astry. Jest to moim zdaniem rzeczywiście jeden z topowych kompaktów pod względem zachowania na drodze. Tu również, tak jak po zajęciu miejsca z przodu, ma się wrażenie, że auto jest po prostu większe niż w rzeczywistości. Zawieszenie pracuje w sposób niepozostawiający absolutnie niczego do życzenia jeśli chodzi o komfort wybierania nierówności drogi i stabilność prowadzenia samochodu, dodając do tego cechę nieczęsto spotykaną w autach tej klasy – jest bardzo ciche. Wszelkie wyboje tłumione są w sposób łagodny i nad wyraz kulturalnie, na co zwracam szczególną uwagę w każdym samochodzie. Bardzo niewielu producentom chce się tak zadbać o wytłumienie układu jezdnego w popularnym kompakcie. Układ kierowniczy pracuje stosunkowo lekko, ale nie za lekko, dzięki czemu, gdy chcesz pojechać ostrzej na swoim ulubionym kawałku drogi, będziesz dobrze informowany o jej wyprofilowaniu. Co ciekawe, po zapłaceniu 1500 złotych za pakiet zimowy, kierownica Astry może być podgrzewana. W samochodzie znajdziemy przydatne podczas jego użytkowania schowki i półeczki, dzięki czemu łatwiej utrzymać w nim porządek. To samo przydałoby się w bagażniku, ponieważ nie ma on w swoich bocznych ścianach ani jednego otworu, gdzie można byłoby wrzucić na przykład rękawiczki, które przydałyby się podczas wymiany koła (dojazdowe – opcja za 400 złotych). Testowana wersja to model specjalny, wypuszczony na 120-lecie marki. Z zewnątrz można go rozpoznać w zasadzie jedynie po emblematach na przednich błotnikach i dostępnych tylko do tej wersji, 16-calowych aluminiowych felgach w kolorze ciemnego grafitu. Po otwarciu drzwi naszym oczom ukażą się poza tym ozdobne listwy progowe, czarna materiałowa tapicerka Allure oraz dywaniki z odświętnym logo „120”. Pięciodrzwiowa Astra z silnikiem 1.4 Turbo 125 KM, systemem start-stop i w wersji wyposażenia na 120-lecie Opla, kosztuje minimum 78 800 zł, a testowany egzemplarz wymagałby wyłożenia 88 540 złotych. Jest to jeszcze możliwe, ponieważ w salonach pozostały nadal do wzięcia egzemplarze modelu sprzed liftingu, a zakupić je można z całą pewnością taniej niż w podanych cenach katalogowych.

1.4 TURBO – ZASKAKUJĄCE

Wspomniałem już, że poprzednia Astra z silnikiem 1.4 Turbo 140 KM była przesadnie paliwożerna, natomiast to, jak bardzo na plus zmieniła się pod tym względem obecna wersja, jest godne pochwały. Co prawda w testowanym samochodzie zamontowano słabszy silnik, ale 125 KM dają sobie radę bardzo dobrze z napędzaniem sporo lżejszej niż kiedyś Astry i można powiedzieć, że słabsza wersja obecnego modelu jeździ bardzo podobnie do mocniejszej, zaprezentowanej w 2009 roku. Samochód został bowiem poddany diecie, przez co ubyło mu w zależności od wersji wyposażenia około 100 kilogramów względem poprzedniej generacji. Ten fakt oraz zmiany w silniku skutkują tym, że o ile 140-konną Astrą z 2009 roku nie byłem w stanie zejść ze średnim spalaniem poniżej 7 l/100 km, to testowaną, 125-konną odmianą, bez najmniejszego wysiłku na standardowej trasie pomiarowej uzyskałem wynik wręcz fenomenalny – 4,6 l/100 km. Cały test na dystansie ponad 1000 kilometrów zamknął się natomiast równie świetnym wynikiem 5,1 l/100 km. To wszystko w samochodzie, który zawalidrogą absolutnie nie jest i wręcz zdziwiłem się, jak sprawnie kompaktowy Opel, o niedużej przecież mocy silnika, może się przemieszczać. Auto „zbiera się” bardzo dobrze już od niskich obrotów, na wyższych i wysokich nie traci pary, natomiast korzystanie z wyższych rejestrów obrotomierza, oprócz ponadprzeciętnej dynamiki, niesie ze sobą konieczność słuchania dosyć metalicznego, nie do końca przyjemnie brzmiącego dźwięku silnika. Podczas spokojnej jazdy jednostka nie hałasuje, natomiast mocniejsze wciśnięcie gazu powoduje, że dźwięk przedostający się do kabiny atakuje uszy pasażerów ścieżką dźwiękową, która mogłaby być albo przyjemniejsza, albo lepiej wytłumiona – na przykład tak dobrze, jak wspomniane wcześniej zawieszenie. Momentami również praca mechanizmu zmiany biegów przypominała Ople starszej daty, bo zdarzało mu się haczyć podczas zmiany przełożeń z pierwszego na drugi. Poza tym jednak sześciobiegowa przekładnia pracuje bez zastrzeżeń, ma dobrze dobrane przełożenia i jej drążek jest bardzo wygodnie umiejscowiony.

Zawieszenie pracuje w sposób niepozostawiający absolutnie niczego do życzenia jeśli chodzi o komfort wybierania nierówności drogi i stabilność prowadzenia samochodu, dodając do tego cechę nieczęsto spotykaną w autach tej klasy – jest bardzo ciche.

POLITYKA OPLA

Nie istnieje u nas coś takiego, jak Astra sedan generacji produkowanej od 2015 roku, bo gdyby istniała, z pewnością Opel mógłby z powodzeniem sprzedawać ją jeszcze przez ładnych kilka lat pod nazwą Classic, tak jak robił to już wcześniej z modelami poprzednich generacji. Model ten jest bowiem tak dopracowany, że jeszcze długo nie będzie odstawał od konkurentów, przede wszystkim jakością wykonania i sposobem pracy układu jezdnego. To ostatnie mocno wyróżnia Astrę w klasie, dlatego też jeżeli lubisz jeździć i jeździsz dużo, chcesz, aby samochód nie męczył Cię w drodze i dawał przyjemność z prowadzenia, Astrę musisz poważnie rozważyć. Jest to model niepozbawiony wad, ale na drodze bardzo przekonujący, przez co inne drobne wpadki można mu łatwo wybaczyć. Niedrogi w eksploatacji, świetnie jeżdżący, wciąż ładnie się prezentujący, a jeżeli ma to dla kogoś znaczenie – Astra po liftingu z tyłu prawie że niczym się nie różni, a z przodu zmiany są minimalne, dlatego sąsiad może nie zauważyć, że właśnie kupiłeś samochód już „nieaktualny”.

Tekst i zdjęcia: Arkadiusz Kucharski

PODSTAWOWE INFORMACJE

Silnik: benzynowy, turbodoładowany, 1399 cm3
Skrzynia biegów: manualna 6-biegowa
Moc maksymalna: 125 KM w zakresie 4000-5600 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 245 Nm w zakresie 2000-3500 obr/min
Przyspieszenie 0-100 km/h: 9,5 s
Prędkość maksymalna: 205 km/h
Zużycie paliwa w cyklu mieszanym WLTP: 6,5 l/100 km
Zużycie paliwa na trasie testowej: 4,6 l/100 km
Zużycie paliwa średnio w teście: 5,1 l/100 km
Cena samochodu w wersji testowanej 120 Lat: od 78 800 zł
Cena egzemplarza testowanego: 88 540 zł